De eerste vier seizoenen

Het was een mooie, zachte voorjaarsavond, in april 2018. Gespannen was ik, gefocust op dat ene belangrijke, dat ene dat je zo graag wilt zien. Gelukkig vielen mijn ogen er direct op; haar hele kleine hartje, zo sterk kloppend in mijn buik. Het was mijn eerste kennismaking met haar, op een scherm in Antwerpen.

Ondanks de onzekerheid die we toen hadden - nog niet wetende waar we die zomer naartoe zouden verhuizen - en ondanks het feit dat ik me weer zo slecht voelde als tijdens mijn eerste zwangerschap; net als haar sterke hartje, klopte ook de situatie: ze hoorde er vanaf het allereerste moment bij. Ook al was onze situatie niet perfect, zij maakte het perfect.

Bij elke echo gedurende de 9 maanden dat mijn lichaam haar huis mocht zijn, was er dat enorm nederige gevoel: laat het goed zijn, laat haar gezond zijn. En elke keer na afloop was er de dankbaarheid. Wat een geluk, dat ik nog een kind mag dragen, dat ik dit weer mag meemaken. Ondanks de misselijkheid, de pijnen en de onzekerheden over het verhuizen; ik voelde me wederom een geluksvogel.

In vogelvlucht raasde de tijd aan me voorbij. Soms sneller dan ik bij kon benen. Er speelde zoveel in ons leven, dat het soms onwerkelijk voelde dat zij haar eigen leventje had, elke dag groeide en hard werkte om gezond en groot ter wereld te kunnen komen, al spartelend in mijn buik. Ze reisde met me mee, van Antwerpen - met een tussenstop voor twee maanden bij mijn ouders in Brabant - naar Amerika. Het land waar we terecht kwamen en waar zij geboren zou worden.

Twee dagen voor kerstavond, werd ze na een etmaal afzien, op mijn borst gelegd. Als twee druppels water leek ze op haar zus. Sprekend. Terwijl ze me met grote ogen aanstaarde en ik met mijn vingers haar donkere haartjes streelde, gloeide mijn hart en rolde de tranen van dankbaarheid over mijn wangen: wat een cadeau, dat zij, ons Amerikaantje, bij ons was gekomen.

Nu zijn we een jaar verder. Mijn kleine, lieve baby, is officieel geen baby meer. Zo graag wil ik de tijd nu eventjes stilzetten en deze periode voor heel lang vasthouden. De fase waarin ze een echt mensje begint te worden, zo puur, zo eigen. De periode waarin haar lieve en sterke karaktertje meer dan ooit naar voren komt. Waarin ze eenkenniger begint te worden, waar ik stiekem zo van geniet.

Niet langer dan een paar uur waren we gescheiden. Geen nacht was ik zonder haar. Mijn liefje, met haar ontwapenende lach, haar zachte, roze wangen, warme nekje, kleine billetjes, frêle armpjes en beentjes, haar prachtige haartjes en diezelfde grote ogen die me net als bij die eerste ontmoeting, elke dag nog steeds zo vol vertrouwen aanstaren.

Ze veranderde de dynamiek van ons gezin in elk opzicht. Ze maakte mijn oudste dochter de liefste en meest zorgzame zus die ik voor haar kon wensen. Ondanks mijn worsteling in het begin met de praktische verandering en de schuldgevoelens naar beide meisjes, voelde het alsof ze er altijd al bij was geweest. Alsof haar komst bij ons al jaren geleden in de sterren geschreven stond.

En nu is het zo ver. De slingers hangen door het huis en de feestmuts zit voor het eerst op haar prachtige hoofdje. Ontroerend en confronterend vind ik het, hoe de tijd sinds ik moeder ben een andere betekenis heeft gekregen. Door het vieren van haar verjaardag besef ik me dat er ook gewoon weer een jaar voorbij is. Mijn oudste dochter alweer vier seizoenen een zusje heeft en ik mezelf alweer een jaar een moeder van twee dochters mag noemen.

Een besef dat me, ondanks dat ik elke dag met ze doorbreng, vaak nog uit het niets overvalt. Een besef waardoor mijn hart elke dag meerdere sprongetjes maakt en waardoor ik elke avond moe, maar vooral heel erg dankbaar mijn hoofd op mijn kussen leg.