De liefde van een moeder

Als je zwanger bent van je eerste kindje is dat voor jou de eerste keer dat je moeder wordt. Logisch dus, dat in de 9 maanden die aan de bevalling vooraf gaan, je hele leven en misschien dat van je partner in het teken staat van dit wonder dat geboren gaat worden. Elke echo is een mijlpaal en de nachten ervoor doe je nauwelijks een oog dicht; “Zou het wel goed gaan,? Zou het gezond zijn?” De babyuitzetlijst wordt van voor naar achter uitgeplozen op zoek naar het beste ledikant, matras, lakentje, slaapzak, bedverwarmer, hydrofiele doeken en ga zo maar door.

Staatsbanket

In mijn geval heb ik zelfs een half uur staan twijfelen bij de aanschaffing van de thermometer voor het badje. Ik had een app geïnstalleerd op mijn telefoon waarop ik elke dag nauwkeurige informatie doorkreeg over de baby in mijn buik; zijn groei curve en ontwikkeling. En die app speelde een grote rol in mijn dag, het werd echt iets om naar uit te kijken.

Maar niet alleen mijn man en ik waren veel bezig met dat kleine wezentje dat in mij groeide, ook mijn omgeving deelde enthousiast in ons geluk. Mijn (schoon)ouders werden voor de eerste keer grootouders en zusjes/broertjes voor het eerst oom en tante. Bij de 20 weken echo en geslachtsbepaling gaven we nog net geen staatsbanket maar veel scheelde het niet. Elk gesprek, waar dan ook, draaide uiteindelijk altijd om mijn buik. Na 9 maanden over het mannetje praten was hij daar dan eindelijk, en onze grote droom ging in vervulling; we waren ouders.

Overbezorgd

Met uiterste voorzichtigheid en precisie ontfermden wij ons over hem. “Eerst je handen wassen he”, was een standaard begroeting bij ons thuis geworden. Ik stond ‘s nachts meerdere keren naast de wieg om te kijken of hij wel ademde en met zijn eerste wortelhapje was ik een week in de weer. Ons prinsje kreeg alle aandacht van de wereld. Van ons, de familie en vrienden. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het eerste jaar ook echt een feestje was, want het mannetje was en is vrij makkelijk. Wel wat aanwezig, maar he, overal is wat.

Echo vergeten

En dan 4 jaar later krijg je de derde. Tja, dan gaat het er wel even anders aan toe. Ten eerste ben ik de eerste echo vergeten. Ja, je hoort het goed, gewoon vergeten. Vol schaamte belde ik de dokter om een nieuwe afspraak te maken, maar de afkeuring droop van haar stem af. “Het spijt mij mevrouw, maar ik had die dag 4 kinderen te spelen, ik moest koekje bakken voor de crèche en nog 40 wassen van de vakantie draaien. I am sorry.”

De tijd gaat zo snel

De belevenis van een derde zwangerschap is heel anders dan je eerste en ook anders dan de tweede. Simpelweg omdat je het gewoon drukker hebt. Ik herinner mij nog goed dat ik 30 weken zwanger was en echt in de paniek schoot: “ He, 30 weken?Hoe dan?” Voor mijn gevoel moest ik nog beginnen. Ook met het klaarmaken van het kamertje, vluchttasje, kleertjes en alle andere zaken, was ik bij nummer 3 lichtelijk laat. Ik stond mijn weeën weg te puffen terwijl ik nog allerlei kleertjes aan het strijken was om de kleding kast mee te vullen. Ik had wel het geluk dat ik heel veel kon genieten in de laatste 10 weken van mijn zwangerschap omdat de oudste twee af en toe naar de crèche gingen. Dit zorgde ervoor dat ik met een heel positief gevoel aan de zwangerschap kan terug denken. Maar jeetje, wat ging de tijd snel!

Ik hou van jou

Gelukkig had ik een makkelijke bevalling en toen mijn cadeautje in mijn armen lag, kwam er precies hetzelfde moedergevoel over mij heen als bij de andere twee. Ik dacht alleen nog maar: “voor jou heb ik zoveel liefde en het maakt niet uit dat ik de zwangerschap anders ervaren heb want nu ben je er en ga ik net zoveel van je genieten als bij de andere twee!” En dat laatste doe ik iedere dag weer volop!