De Moedertuin

Het is een prachtige na-zomerse maandagmiddag in Dublin. Ik heb net onze oudste opgehaald uit school en aangezien de zwemles deze week niet doorgaat, besluit ik met de kinderen naar de nieuwe speeltuin in de buurt Sandymount te gaan. 

Nieuwe speeltuin

Sandymount is een wijk in Dublin waar mijn oudste zoon naar school gaat. Er wonen veel gezinnen, een groene omgeving en goede scholen maar een leuke speeltuin was er niet. Daar is in Sandymount de afgelopen jaren veel om te doen geweest. Ik zit in een app groep met alleen maar moeders uit deze wijk ( ik woon zelf in een andere wijk, ook heel leuk overigens) en kreeg daar de ene na de andere petitie naar mijn hoofd geslingerd over het gebrek aan speeltuinen in Sandymount. Er werd met enige regelmaat bij het lokale raadslid aan de mouw getrokken en in de zomer van 2019 was daar eindelijk het resultaat. Met uitzicht op de zee, bovenop het hoogste punt van het grasveld, is een nieuwe speeltuin neergezet met een mooi blauw hekje eromheen en twee goed zichtbare in- en uitgangen. Het nieuwste materieel is aangeschaft, inclusief een zip-line, en voor elke leeftijd is er iets leuks. Er staan zelfs mooie tafels en bankjes voor de ouders/verzorgers. Zodra we daar aankomen en ons hebben vergaapt aan de mooie toestellen, zet ik onze jongste zoon in de schommel en duw hem een paar minuten op en neer. Daarna stap ik op de evenwichtsbalk met de oudste twee. Na 20 minuten ga ik op een bankje bij de tafels zitten en wens ik alledrie mijn kinderen veel speelplezier.

Verbaasd

Ik leun achterover en kijk tevreden naar de spelende kids. Maar naarmate de middag vordert, merk ik een paar dingen op. Letterlijke elke moeder in de speeltuin hobbelt constant achter haar kind aan. En nee, er zijn niet alleen maar 1-jarigen in de speeltuin. Ik zie ook moeders de hele tijd met snoetenpoetsers achter kinderen van 5 jaar oud aan zitten. “ Connor, your nose is running!” Wat maakt het uit, laat Connor spelen denk ik geïrriteerd. Het is niet zo dat ik nooit meespeel in de speeltuin; een beetje zand scheppen of schommelen met de jongens vind ik heel erg leuk maar niet de hele tijd. Het heet niet voor niets een speeltuin. Ze leren er zelf spelen, vriendjes maken, toestellen ontdekken en gevaar herkennen. En bovenal plezier maken. Heel goed voor de ontwikkeling van je kind, lijkt mij. 

Niet oordelen

Maar de moeders in deze speeltuin denken daar anders over. Er zijn meerdere van bovenstaande taferelen te aanschouwen: de moeder die haar dochter van 3 niet op de wip-wap wil laten want dan wordt haar jurk vies , of de moeder die haar zoon in een speeltuin niet uit de buggy haalt terwijl het jongetje alleen maar aan het gillen is dat hij eruit wil:” Mummy I want OUUUTTTT”. Maar ik kan hier dan wel lichtelijk geïrriteerd van raken, het zijn hun eigen kinderen en moeders weten zelf wat goed voor hun kind is. Dus ik maan mijzelf om niet zo te oordelen en iedereen lekker te laten. Dit gaat 5 minuten goed maar dan zie ik mijn oudste zoon heel leuk spelen met een ander jongetje. Ze zijn zand aan het kieperen in een graafmachine en in emmers aan het hijsen. Ze lachen wat af, tot de moeder van het jongetje aankomt en mee gaat doen; maar dan met regels: “ No, you have to do it like this” en “No I dont Think you are supposed to hold the Bucket like that” . De lol is er voor beide jongens snel van af en ze gaan weer ieder hun eigen weg.

Moedertuin

Ik maak wel vaker gekke dingen in speeltuinen mee en ik moet ook vaak hard lachen. Laatst waren wij in Nederland in een speeltuin en hoorde ik een Hollandse vader stug Engels tegen zijn Hollandse kind praten totdat het kind, oprecht verbaasd, op een gegeven moment zei: “Pap, waarom praat je Engels tegen mij?” En zo zijn er talrijke momenten in speeltuinen waarom ik stiekem moet lachen of mij verbaas. Maar een speeltuin is, naar mijn mening, een plek voor kinderen om lekker te spelen. Anders moeten we het voortaan een moeder tuin noemen. Dan blijf ik alleen wel thuis.