Een rollercoaster zwangerschap en bevalling

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Adinda, lees hier haar bio.

Na Yuna’s eerste verjaardag werd ons steeds vaker de vraag gesteld of we nog een tweede kindje wilden. Persoonlijk vind ik dat je een vraag zoals deze niet zo op de man af moet vragen, tenzij je goede vrienden of familie bent. Wij dachten er in ieder geval wel over na en vroeger riep ik altijd dat ik vier kinderen wilde dus de wens voor een tweede was er absoluut. Vier kinderen gaat overigens niet gebeuren.

Toen Yuna de leeftijd van 1,5 had merkte ik dat er meer ruimte kwam om na te denken over een tweede. Alleen, wanneer is een goed moment? In the end weet je nooit wanneer het een goed moment is en bepaalt de natuur, maar het ‘juiste’ moment hield ons wel bezig. Enerzijds genoten we heel erg van ons als gezin van drie, van het feit dat je eindelijk een beetje gewend bent aan het ouderschap en daar ook bewust van wilt genieten. Anderzijds waren we ook heel erg benieuwd hoe het zou zijn met een tweede erbij.

Zwangerschap

Niet lang daarna was ik zwanger en los van de moeheid voelde ik me goed. Bij zeven weken had ik de eerste echo. Ik weet nog dat ik veel zenuwachtiger was dan de eerste keer. We hadden het al een keer meegemaakt dus ergens zou je denken dat het minder spannend was, maar niets is minder waar. Door een nieuwe baan, verbouwing en een energieke peuter in huis was ik zo weinig bezig met de zwangerschap dat ik me ergens schuldig voelde en de echo ineens best spannend vond. Het zal allemaal wel goed zijn, toch? De eerste keer hield ik per week bij hoe ver ik was, wist ik de grootte van de baby etc. Nu moest ik oprecht aan de hand van mijn agenda de weken tellen als mensen vroegen hoe ver ik was…

Bij het vieren van Yuna’s tweede verjaardag was ik acht weken zwanger. Familie en enkele vrienden wisten het, maar velen ook nog niet. Ik weet nog dat het zo bijzonder voelde dat we de verjaardag van onze oudste vierden terwijl er een tweede op komst was. Bij 16 weken maakte ik tijdens een vakantie in Italië bekend dat er weer een baby on the way was. Een vakantie waar we zo aan toe waren, want naast het huishouden en werk waren we ook begonnen met de verbouwing van ons huis. Lang verhaal kort; de verbouwing liep zo’n vijf maanden uit en was zes weken voordat Mia werd geboren klaar. In die vijf maanden zijn we zes keer verhuisd en eenmaal terug in ons eigen huis was nog niet alles af. To be continued…

Een broertje of zusje voor Yuna?

Deze zwangerschap waren we ook weer heel nieuwsgierig naar het geslacht. In het begin was ik ervan overtuigd dat het een jongetje was, daarna weer een meisje en zo wisselde het steeds. Kortom; ik had geen idee. Het maakte ons oprecht ook niet uit wat het geslacht zou zijn. Bij Yuna durf ik eerlijk toe te geven dat ik de voorkeur had voor een meisje. Nu kon ik van beiden de voordelen zien. Jongetje; wat een rijkdom, want je hebt er van beiden 1 – en jongetjes zijn lief voor hun mama.

Meisje; wat een rijkdom, want ik ken veel zussen die een bijzondere band met elkaar hebben en dat gun ik Yuna ook.

De 20 weken echo was op zaterdag 29 juli. Lichtelijk gespannen en met kriebels in onze buik gingen we richting het echo centrum. Als je mijn vorige verhaal hebt gelezen weet je dat tijdens de zwangerschap van Yuna mijn placenta te laag lag waardoor een natuurlijke bevalling veel risico’s met zich meebracht. Ik was nu dan ook zo benieuwd waar de placenta deze keer lag. De echo verliep goed en tijdens het onderzoek dacht ik een piemeltje te zien, achteraf bleek dit een stukje navelstreng te zijn. Ik zei niks tegen Mark, maar de gedachte dat het een jongetje was maakte me heel blij. Toen het moment eenmaal daar was en er wederom meisje op het scherm verscheen rolden de tranen over onze wangen en zei ik tegen Mark dat ik dit toch wel heeeel erg leuk vond. Twee dochters. Wauw.

Als laatste werd naar de ligging van de placenta gekeken. Hij lag aan de achterkant, redelijk omhoog, maar nog een stukje aan de lage kant. Maar, zo verzekerde de echoscopist ons, ditmaal kon het niet anders dan dat de placenta mee omhoog zou groeien want deels lag de placenta al omhoog. Bij 32 weken zou ik weer een echo krijgen. Superblij en positief gingen we naar huis om Yuna te vertellen dat ze een zusje zou krijgen.

In de weken die volgden maakte ik me niet echt druk om de placenta. Ik had nog steeds weinig klachten en meldde me op een gegeven moment aan voor een zwangerschapscursus. Bevallen met een litteken van een eerdere keizersnede vond ik namelijk best spannend. Met de dame van de cursus sprak ik wel af dat ik na de 32 weken echo de resultaten met haar zou bespreken, want er bestond een kleine kans dat het wederom een keizersnede zou worden. Een cursus puffen is dan niet nodig.

Niet weer die placenta, toch?

Op vrijdagmiddag 20 oktober mochten we weer naar het echocentrum. De placenta lag 1 cm te dicht bij de uitgang. Hoé dan?! Dit verzin je toch niet? Huilend liep ik met Mark naar buiten. Ik hoopte zó dat we tijdens deze echo zouden horen dat alles in orde was en dat ik via de natuurlijk weg kon bevallen. Ik werd doorverwezen naar het OLVG en kreeg bij 34 weken nog een laatste check. Met alle verbouwingsstress (hoewel Mark dit hele project op zich nam), het zwanger zijn, de onzekerheid van wel of niet natuurlijk bevallen, werk en Yuna zijn er in die periode zo’n vier hormoonbommetjes afgegaan.

Tijdens de laatste check in het OLVG kregen we te horen dat een natuurlijke bevalling wederom een no go was. De gynaecoloog, die, zoals ze zichzelf voorstelde, absoluut voorstander is van vaginale bevallingen, gaf aan dat met het littekenweefsel van de eerste keizersnede en het feit dat de placenta deze keer 6mm (!) te dicht bij de uitgang lag, het echt te risicovol was om natuurlijk te bevallen. Enerzijds was ik zo teleurgesteld, anderzijds berustte ik ook – meer dan de vorige keer – in het feit dat de natuur bepaalt en in mijn geval is dat niet de natuurlijke weg. Dat neemt niet weg dat het ook best gek voelt en het heeft me dan ook verdrietig gemaakt. Ik heb nooit ervaren hoe een wee voelt en zal nooit weten hoe het is om een baby eruit te persen. Ik kan gelukkig redelijk goed relativeren en ben zo gezegend met twee gezonde dochters, toch zal het voor mij altijd een gek idee blijven dat ik dit laatste stukje van de zwangerschap op een niet-natuurlijke manier heb ervaren.

Onverwachts eerder verlof

Ik moest nog twee weken werken, maar bij 35 weken kreeg ik midden in de nacht een bloeding. Ik schrok, maar wist meteen; dit komt door de ligging van de placenta. Ik wist van de eerste keer dat je dan direct met het ziekenhuis moet bellen en zo lag ik een uur later in de nacht van donderdag op vrijdag in het Anna Paviljoen in het OLVG. Alleen, want Mark bleef thuis met Yuna. Ik werd aan de CTG scan gelegd en ze konden zien dat de hartfrequentie van de baby goed was. Gelukkig!

Ik weet nog dat ik op dat moment aan mijn werk dacht en ze in de ochtend maar even moest bellen om te zeggen dat ik wellicht wat later was die dag of dat ik er na het weekend weer zou zijn vanwege het nachtelijke ziekenhuisbezoek. Het tegenovergestelde kreeg ik te horen. Bij bloedingen die ontstaan door een te lage ligging van de placenta is bedrust het enige medicijn en mag je het ziekenhuis pas verlaten als je minimaal 24 uur geen bloedingen meer hebt gehad. Oftewel; mijn verlof begon een week eerder. Huilend belde ik Mark en mijn ouders, ik wilde zo graag thuis zijn. Mark kwam die ochtend samen met Yuna en een tas met spullen naar het OLVG. Nog meer tranen toen Yuna de ziekenhuiskamer binnen kwam lopen. Ze leek het allemaal niet echt te snappen en vond vooral de kamer en knopjes van het bed interessant.

Bedrust De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar huis. Dankzij de opa’s & oma’s, een begripvolle werkgever en de liefste vriend ging dan toch echt een week eerder mijn verlof in en kon ik daar redelijk van genieten. Redelijk, want ik had van tevoren een heel ander beeld van mijn verlof. Ik zag voor me hoeveel leuke dingen ik nog ging doen met Yuna nu ze mij nog helemaal voor zichzelf had en er stonden nog genoeg klusjes op de to-do list. Het werd bedrust met af en toe een blokje om, om bloedingen te voorkomen. Yuna was in haar nopjes, want Frozen heeft ze in die periode wel honderd keer gezien.

Ziekenhuisopnames

In de weken tot de geplande keizersnede heb ik nog drie keer een nacht in het OLVG gelegen. De bloedingen waren gelukkig steeds onschuldig, maar ze zijn te risicovol om te negeren. De uitgerekende datum was 16 december, maar vanwege de bloedingen wilden ze het rond de 38 weken halen. We kwamen weer bij de afdeling planning en kozen de datum uit. 1 december leek ons een mooie datum, maar dat was net iets te vroeg. Daarna volgde het weekend en worden er geen keizersnedes gepland.

We kwamen maar op een datum, 4 december. Niet heel ideaal gezien Sinterklaas, maar alles beter dan op deze dag en de artsen wilden ook niet veel langer wachten. Vanwege de uitloop van de verbouwing was heel veel in huis nog niet af. De houten visgraatvloer kon nog niet gelegd worden, omdat het een eeuwigheid duurde tot de ondervloer droog genoeg was. Zo lag er, terwijl 4 december naderde, een tapijt met ducktape aan elkaar vastgemaakt door het huis zodat we toch nog een soort van vloer hadden. Op 3 december waren er wel drie hormoonbommen die afgingen. We konden letterlijk niks in huis afmaken, hallo nesteldrang! Ergens kon ik het ook wel relativeren, want door alle ziekenhuisopnames beseften we ons dat de gezondheid van die kleine en mijzelf het allerbelangrijkste was.

Dé dag

Op maandag 4 december werden we om 08:00 uur in het Anna Paviljoen verwacht, wat waren we blij dat we deze datum hadden gehaald. De opa’s & oma’s zorgden deze dag voor Yuna en verrichtten nog wat laatste klusjes in huis zodat het toch een beetje als thuis voelde zodra we er weer waren. We zeiden iedereen gedag en namen Yuna even apart zodat we nog een momentje met z’n drieën hadden en haar konden vertellen hoe trots we op haar zijn, hoe gek we op haar zijn en hoe bijzonder we de eerste jaren met haar alleen vonden. Het was een drukke dag in het ziekenhuis en er kwamen veel spoedkeizersnedes tussendoor. Toen de klok 16:00 uur sloeg en we nog steeds op onze beurt wachtten kon ik maar een ding bedenken; we krijgen een Sinterklaas baby.

En ineens kreeg de keizersnede een andere wending

Uiteindelijk mochten we toch mee en iets voor 17:00 uur werden we naar de OK gebracht. Ik voelde me goed en door de eerste keizersnede wist ik natuurlijk wat me te wachten stond waardoor ik vrij ontspannen was. De welbekende ruggenprik werd gezet en ik kon gaan liggen. De gynaecoloog kwam op dat moment binnen en schrok zich rot. Enkele seconden nadat de ruggenprik werd gezet verloor ik heel veel bloed, in totaal twee liter. Het was alsof er pak melk op de grond viel, zo werd mij later verteld. Ik trok wit weg en keek Mark met grote ogen aan, afvragend wat er allemaal gebeurde.

Bij een ruggenprik ben je uiteraard verdoofd, je voelt echter wel dat ze met je bezig zijn. Dit wist ik nog van de vorige keer. Vanwege het vele bloedverlies ging alles nu alleen in een recordtempo, omdat ze Mia zo snel mogelijk uit mijn buik wilden halen. Ik voelde alles, het geduw en getrek, en had zoveel pijn. Ik zei tegen Mark dat het niet goed voelde, want ik voelde alle pijn door de ruggenprik heen. De anesthesist stelde me gerust en gaf me extra verdoving. De paniek was er nog steeds, want niemand wist waar de bloeding vandaan kwam. Het is zo bizar om machteloos op een operatietafel te liggen, wetende dat ze met het allerbelangrijkste uit je leven bezig zijn, maar zelf kan je niets doen. Toen gebeurde er iets wat ik oprecht nooit meer zal vergeten. Anna, de gynaecoloog die de keizersnede uitvoerde, legde beide handen op mijn gezicht en zei. “Alles komt goed lieverd, je doet het geweldig en de baby ook.” Tranen van onmacht, opluchting en blijdschap rolden over mijn wangen. Mark en ik durfden elkaar met een glimlach aan te kijken en wisten dat alles goed zou komen. Ondanks alle paniek en het snelle handelen konden we net als bij Yuna zien hoe Mia werd geboren. Het luik ging naar beneden en daar was ze; een baby met alles erop en eraan, volle lippen (dat viel me gek genoeg als eerste op) en een koppie zo lief en mooi. Ze deed haar oogjes vrijwel direct open en keek me aan.

Onvoorwaardelijke liefde

Nooit kon ik me voorstellen dat je van een tweede net zoveel kunt houden als van de eerste of dat een moment zoals dit weer precies hetzelfde zou voelen, maar we beleefden alles weer opnieuw. Ondanks de paar laatste spannende weken vooraf was ze er, helemaal gezond. En wat een geluk en rijkdom brengt ze ons. Alles en nog veel meer, deel twee.

Mia Olivia Leene, 3124 gram, geboren op 04-12-2017 om 17:33 uur.

Psst.. opzoek naar een voedingsschema voor je baby?