- Happy Moms
Mijn eerste zwangerschap
Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Virginie, lees hier haar bio.
Dit is deel 2 van het verhaal van Virginie over haar kinderwens. Lees hier deel 1.
In mei 2017 had ik na ruim 4 jaar mijn koperspiraal laten verwijderen bij de gynaecoloog. Ik wilde niet zwanger op mijn huwelijksdag in september zijn dus besloten manlief en ik vanaf dat moment met voorbehoedsmiddel te ‘werken’. Twee weken voor ons huwelijk was ik die krengen zat en bedacht me dat het “nu toch geen kwaad meer kon”. Naïef en onbezonnen als ik was (en let’s be honest, mijn man ook!) had ik geen idee hoe een cyclus en bevruchting werkte. Aangezien ik netjes ongesteld was geworden op onze huwelijksdag (ja, wie bedenkt dit?!) maar amper had gebloed door alle spanningen van het huwelijk, had ik geen seconde hoeven nadenken over de mogelijke consequenties van ons ondoordachte en spontane moment.
Maar tijdens onze huwelijksreis in Ibiza ontdekte ik dat mijn borsten groter waren. Ze waren gespannen en deden wat pijn. Ik voelde me ook wat raar, een beetje onbestemd en ik had twee keer gedroomd dat ik zwanger was. Daarnaast voelde ik mij ook wat misselijk. Toen ik al deze kwaaltjes en ervaringen deelde met mijn man waren we eigenlijk een beetje overrompeld. Ik kon wel eens zwanger zijn! Zonder de ins en outs van de conceptie te begrijpen was het misschien wel gebeurd en dat kwam mij niet zo goed uit. Ik wilde lekker wijntjes kunnen drinken en eten waar ik zin in had. Tja, ik dacht toen nog dat de wereld der zwangerschappen maakbaar was. Hoe ironisch als ik daar nu aan terugdenk.
Maar goed, het hoge woord was eruit en we zaten als twee giechelende pubers aan een tafeltje naar elkaar te kijken maar echt geloven konden we het niet. Vrij kort na dit moment zei ik tegen mijn man dat we geen zwangerschapstest zouden doen want dan was ons eet-en drinkfestijn voorbij en lag de focus alleen maar op het zwanger zijn en daar had ik nog even geen zin in. Mijn man stemde in, al vond hij het ook wel moeilijk te begrijpen. Maar in de daaropvolgende 5 dagen werden we steeds nieuwsgieriger en twee dagen voor vertrek naar huis besloten we toch te testen. Daar werd ons vermoeden bevestigd. Zwanger... Ik snapte er werkelijk niets van. Hoe kon dat nou? Eenmaal thuis begon het idee een klein beetje te landen maar echt geloven kon ik het niet. Ik snapte simpelweg niet hoe het nu al zover kon zijn.
Zo’n 5 dagen later, een dag voor ik de tweede test wilde doen ter bevestiging, zat ik -alcoholvrij- te borrelen met een vriendinnetje en kreeg ik enorme kramp. Het was 9 dagen voor mijn oorspronkelijke menstruatie dus dat kon het echt niet zijn. Ik ging naar huis, liep rechtstreeks de badkamer in en ontdekte dat ik flink bloedde. Ik voelde dat de spanning op mijn borsten weg was en ik realiseerde me daar en op dat moment dat ik een miskraam had. Zo naïef als ik aan deze wereld der zwangerschappen was begonnen, zo naïef verliet ik deze wereld weer toen mijn man thuiskwam en ik zei: “Lief, het is toch misgegaan maar dat is niet erg hoor, dat hebben de meeste vrouwen wel een keer”.