En toen was het mis..

Het was mis, heel erg mis. De gynaecologe deed haar uiterste best een hartje te vinden maar door haar steeds wegdraaiende gezicht groeide mijn onrust. Ze bleef even stil en draaide zich toen eindelijk naar ons om:” Het spijt me, maar ik kan geen hartslag vinden. “ Op dat moment stond de wereld even stil, de zwarte echo foto staarde mij vanaf het grote scherm aan. Mijn moeder zei later dat er een oergeluid uit mij kwam. Veel kan ik mij er nu, 6,5 jaar later, niet meer van herinneren behalve een intens verdriet. Verdriet om het kindje dat er niet zou komen en verdriet om het verdriet van anderen. Want een miskraam is niet alleen jouw verdriet; ook je partner en familieleden die op de hoogte zijn van jouw zwangerschap, zijn geraakt. Dat bleek wel uit het feit dat diezelfde middag onze beider families en een aantal vrienden aan onze keuken tafel zaten. Een gedeeld verdriet.

Hoewel het niet gepland was, waren we zeer blij. Ik was wat misselijk maar voor de rest voelde ik mij prima. Onze eerste echo stond pas gepland na 12 weken zwangerschap want daarvoor was ik op vakantie. De dag waarop we de 12-weken mijlpaal bereikten was 1 dag voor de echo. Maar we waren in euforische staat: tijdens de vakantie had mijn vriend mij ten huwelijk gevraagd en ik was dus ook nog eens zwanger. Hoeveel geluk kan een mens tegelijkertijd aan?

Dus besloten we onze familie en vrienden op de hoogte te brengen van onze huwelijksplannen en van onze baby! Helemaal gelukkig gingen we de volgende dag naar de echoscopiste. Mijn moeder en zusje gingen mee want wat een mijlpaal die eerste echo! Maar toen de echoscopiste vroeg of ik zeker wist dat ik 12 weken zwanger was, gingen bij mij de eerste alarmbellen rinkelen. Een paar minuten later lag ik huilend in de armen van mijn vriend.

Het bleek dat het hartje al een tijdje niet meer klopte maar dat hij in mijn buik wilde blijven. Dat vond ik heel moeilijk. Want rationeel gezien kon ik beredeneren dat het fijn was dat mijn lijf een ongezond vruchtje afstootte. Maar dat het er niet vanzelf uitkwam, vond ik heel heftig. Er moest een curettage ( zonder algehele verdoving) aan te pas komen; man wat een pijn. Na 3 bevallingen kan ik zeggen dat de pijn van een curettage bijna even heftig is.

En dan is het klaar. Leeg, moe, verdrietig en hoopvol. Hoop op een eventuele nieuwe zwangerschap, een nieuw kindje. Mij was het gelukkig snel gegund en nu ben ik trotste moeder van 3 prachtige kinderen maar dat betekent niet dat de miskraam vergeten is. Want als een zwangerschap vroegtijdig eindigt, vervliegt je hoop, je onbelemmerde gelukzaligheid en dat blijft verdrietig.