Er altijd zijn

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Anne, lees hier haar bio.

In de ochtend heel vroeg, voel ik een bos haar kriebelen bij mijn neus en een klein handje op mijn arm. Mijn dochter komt dicht tegen mij aanliggen en ze fluistert dat ze me heeft gemist. Ik duw mijn neus in haar nekje en snuif de geur van haar gewassen haar op. Tegelijkertijd vertel ik haar dat ik haar ook gemist heb. We vallen allebei nog even in slaap. Niet veel later hoor ik mijn zoon brabbelen in zijn bedje. Ik hijs me uit bed en neem ook hem bij ons in bed. Met z’n drieën liggen we nog even lekker voor dat de drukte van de dag begint.

Leann moet thuis leren en vermaakt worden en Avery wil vooral graag bij mij zijn tussen de voedingen door. Zo verstrijken er wat uren en we rommelen wat aan in deze gekke Corona tijd.

Zo rond het middaguur komt manlief thuis en ik maak me klaar om naar mijn werk te gaan. Eigenlijk ben ik nu al moe van de ochtend en het korte nachtje, maar we gaan er weer voor.

Op mijn werk is het onrustig. Vanwege Corona mogen de jongeren de groep niet verlaten en zijn de geplande verloven afgelast. Dit brengt veel onrust voor de jongeren mee. Vandaag hebben we een nieuwe opname voor de gesloten groep. Samen met mijn collega loop ik naar voren om de jongeren te ontvangen. Uit het busje komt een meisje van 15 jaar. Ze ziet er moe uit en heeft rode ogen van het huilen. Ze vertelt ons dat ze niet begrijpt waarom ze geplaatst is bij onze instelling. Ze mist haar moeder maar tegelijkertijd is ze ook boos op haar. Tijdens de intake huilt ze veel en ze is vol onbegrip. “Mijn moeder wist waar ik was, dan heet het toch geen weglopen!” roept ze, zonder echt antwoord te willen.

Ik laat het meisje de groep zien. Hier is ze stil en kijkt van onder haar haren naar de rest van de jongeren. Tijdens de rondleiding geeft ze aan vooral bang te zijn. Ze wil graag haar moeder bellen. Ik breng haar naar een aparte ruimte en we bellen haar moeder. Helaas geen gehoor. Even later belt haar moeder terug met de boodschap dat ze nu niet met haar dochter kan en wil bellen. Haar dochter moet volgens haar eerst maar even goed nadenken waarom ze nu is waar ze is. Het meisje is ontroostbaar. De rest van mijn dienst brengt ze door op haar kamer. Ze durft (nog) niet op de groep te komen.

In de avond voor dat ik wegga, ga ik even bij haar langs. Ik heb een kort gesprek met het haar dat ze afsluit met de vraag; “Hoort je moeder er niet altijd voor je te zijn? Ik mis haar zo”. Mijn moederhart breekt. Het enige dat ik kan denken is; Ja lieve meid, je moeder hoort er altijd voor je te zijn. Terwijl ik dit niet hardop uitspreek, zeg ik tegen haar; “Laten we het morgen weer proberen om mama te bellen, misschien is mama net zo verdrietig als jij en had ze even wat tijd voor zichzelf nodig. Moeders doen soms ook maar wat..” en ik knipoog. Het meisje geeft me een flauwe glimlach en wenst me welterusten.

Rond middernacht kom ik thuis. Iedereen is in diepe rust en het meisje zit nog in mijn gedachten. Als ik bij mijn dochter kijk die ligt te slapen met haar knuffel bij zich, voel ik ongelooflijk veel liefde en trots. Op dat moment beloof ik haar - zonder dat ze dat weet - dat ik er altijd, maar dan ook altijd, voor haar zal zijn.