Mijn gentle sectio bevalling

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Adinda, lees hier haar bio.

Tijdens het opruimen kwam ik Yuna’s groeiboek van het consultatiebureau tegen. Het boek waarop aan de zijkant in grote cijfers 0-4 jaar staat. Bij het ontvangen van dit boek dacht ik dat deze periode een eeuwigheid zou duren. 4 jaar leek nog zo ver weg. Nu de cijfers zo prompt voor m’n neus stonden schrok ik eigenlijk best wel en was ik me er ineens zó van bewust dat deze periode over een paar maanden is afgelopen. En natuurlijk, de periode die hierna volgt is ook weer leuk, maar ik moest gewoon even slikken. Daarbij is de jongste officieel geen baby meer dus hoogste tijd om het allereerste begin van deze meisjes op te schrijven. De bevallingen.

Zwangerschap

Ik was 28 toen Yuna geboren werd. Los van de moeheid – ik wist niet dat je zo moe kon zijn – in de eerste weken heb ik me de hele zwangerschap goed gevoeld. Ik ben slechts een paar keer misselijk geweest en andere kwaaltjes waren ook niet aanwezig. Gelukkig, want ik hoor absoluut ook andere verhalen. En nee, dit is niet een perfect social media verhaal, ik heb me tijdens beide zwangerschappen gewoon oprecht goed gevoeld. Maar ik vond het natuurlijk wel spannend en vond afspraken bij de verloskundige daarom altijd fijn. Even een check om te weten hoe het met de kleine in de buik gaat. Ik keek daarom ook heel erg uit naar de 20 weken echo. Ik weet de datum nog goed, 2 januari 2015. Mark en ik wilden ook weten wat het geslacht was, een extra spannende dag dus. Tijdens de echo kon ze zien dat alles er goed uitzag. Nadat de medische check was gedaan vroeg ze nogmaals of we het geslacht wilden weten. Ja, zeiden we ietwat gespannen. Wat volgde was: “been, been, schaamlippen” aldus de echoscopist en het woord ‘meisje’ op het scherm. We waren in de wolken en happy tears volgden.

Lage placenta

Er was echter een kleine maar tijdens het onderzoek. De placenta lag erg laag en voor de uitgang. Op zich nog geen probleem, want er werd ons verteld dat dit wel vaker voorkomt en dat de placenta door de groei van de baarmoeder vanzelf mee omhoog gaat. Toch kroop ik die middag lichtelijk teleurgesteld achter m’n laptop en googelde laag liggende/voorliggende placenta. (nooit googelen) Bloedingen, bedrust, gevaarlijk, keizersneden waren woorden die ik las. Tranen. Gelukkig was daar Mark die me wist te kalmeren en al snel fantaseerden we weer over onze dochter. De resultaten van de 20 weken echo werden besproken met mijn verloskundige en bij 30 weken zou ik weer een echo krijgen om naar de ligging van mijn placenta te kijken. In de weken die volgden voelde ik me nog steeds goed, maar ik merkte wel dat ik me nog niet echt kon voorbereiden op de bevalling, want er bestond een kans dat het een keizersnede zou worden. Geef je je dan op voor een zwangerschapscursus, ja of nee? Moet ik van tevoren nog iets van een boek over bevallingen lezen? De onzekerheid was eigenlijk het irritantst. Maar goed, zoals de echoscopist al zei was de kans groot dat de placenta mee omhoog was gegaan dus vol goede moed gingen we naar de echo.

Mijn onderbuikgevoel bleek te kloppen toen ze tijdens de echo zag dat de placenta amper mee omhoog was gegaan en daardoor nog steeds de uitgang uitgang blokkeerde. Iets wat bij 0,2% van de zwangerschappen met een laag liggende placenta voorkomt. Lucky me… Ik baalde zo. Ze gaf aan dat ze het bij 34 weken nog een keer wilde checken. De placenta lag tijdens deze echo 1 cm – het gaat echt om millimeter werk – te ver voor de uitgang waardoor de kans op een natuurlijke bevalling nihil werd. Het voelde zo gek dat je 6 weken (hallo nesteldrang in opperste vorm) voor de uitgerekende weken nog steeds niet weet waar je aan toe bent. Bij 36 weken wilde ze nog een allerlaatste check doen om er dan – eindelijk – een beslissing over te nemen. Ik baalde als een stekker, maar legde me er bij neer en wilde vooral weten waar ik aan toe was. We hielden er al rekening mee en hoorden definitief dat een natuurlijke bevalling niet mogelijk was. De placenta lag voor het grootse deel voor de uitgang waardoor het risico op ernstige complicaties tijdens een natuurlijke bevalling te groot zou zijn. Los van dat ik het zo jammer vond stelde de beslissing van de keizersnede me toch ook gerust. Hoe graag ik ook via de natuurlijke weg wilde bevallen, als er zulke risico’s bij komen kijken is dat het me niet waard.

Keizersnede plannen Ik legde me er bij neer en na de echo mochten we doorlopen naar de afdeling planning om een datum te prikken voor de geboorte van onze dochter. Ik schrijf dit expres zo op, omdat het zo’n gekke gewaarwording was. Een geplande keizersnede plan je in de 38/39ste week, want je wilt voorkomen dat de bevalling eerder op gang komt. 20 mei leek ons een mooie datum. “Helaas, dan zijn de OK’s vol.” “Oh oké, vrijdag 22 mei dan maar?” Nogmaals, een gekke gewaarwording. Met laag liggende placenta’s kunnen tijdens de zwangerschap pijnloze bloedingen voorkomen. Vaak onschuldig en ze ontstaan doordat een klein stukje van de placenta loslaat van de baarmoederwand waarbij bloedvaten kapot gaan. Hier had ik gelukkig geen last van en ik hoopte dan ook dat het tot de geplande datum goed zou gaan. Om het nog enigszins spannend te houden vertelden we alleen aan onze families wanneer de keizersnede gepland stond. Het leek me anders zo gek dat vrienden je die ochtend bellen of een berichtje sturen om je succes te wensen. Alsof je een marathon gaat lopen. Wat ik overigens nog nooit heb gedaan.

Dé dag Vrijdagochtend 22 mei moesten we ons om 08:00 uur melden in het OLVG bij het Anna Paviljoen, een speciale moeder en kind afdeling waarbij moeders in alle rust bij kunnen komen van de geboorte van je kind. Om 05:00 uur werd ik echter al wakker. Ik moest plassen, maar lag eigenlijk zo lekker dat ik het probeerde te rekken tot 07:00 uur. Dat lukte niet dus al gauw liep ik half slapend naar de wc. Bloed. Best wel wat. In de afspraken voorafgaand aan de keizersnede vertelden ze ons dat je dan meteen het Anna Paviljoen moet bellen. Ik liep terug naar de slaapkamer en maakte Mark met een beduusde stem wakker. Het klinkt misschien gek, maar ergens voelde deze wending op een leuke manier spannend aan. Ik had verder geen last van buikpijn en maakte me daarom niet al te veel zorgen. De koffer stond al klaar en om 05:30 uur zaten we in een taxi naar het ziekenhuis. Vanwege de bloeding werd ik direct aan de CTG scan gelegd om de hartfrequentie van de baby te controleren. Alles was gelukkig in orde en we konden rustig wachten tot we aan de beurt waren. De keizersnede stond gepland om 09:00 uur. We kletsten wat, keken tv en wachtten geduldig. Helaas, er kwamen meerdere spoedgevallen tussendoor waardoor we te horen kregen dat we waarschijnlijk rond 13:00 uur aan de beurt waren. Ook een hele gekke gewaarwording. Mark stelde voor om langs huis te gaan om wat dvd’s en de laatste slaapspullen te halen. Bij terugkomst zetten we een dvd op en ik vond het wachten eigenlijk nog wel prima. Tot ineens de verpleegster binnenkwam en ons vertelde dat we tóch al mee mochten. Help.

Gentle Sectio Al liggend werd ik naar de OK gereden. De rit er naartoe ging in een waas aan me voorbij. Het was zo’n gek idee dat we wisten dat we binnen een uur onze baby voor het eerst zouden zien. We praatten met de verpleging, gynaecoloog, anesthesist, wat een lieve mensen allemaal. We vertelden hen dat we het best wel spannend vonden, omdat er extra bloed voor mij en de baby was besteld voor het geval ze door de placenta heen moesten snijden. Ze stelden me gerust, ik moest voorovergebogen zitten en de ruggenprik werd gezet. Van Mark hoorde ik achteraf hoe groot dit ding was, ik heb er gelukkig niets van gevoeld. Ze voerden een gentle sectio uit wat inhoudt dat vrouwen en hun partner meer betrokken worden bij de ingreep en dat moeder, partner en kind na de geboorte niet gescheiden worden. De sfeer was ontspannen en er mocht zelfs muziek opgezet worden. Het nieuwe album van John Mayer klonk zachtjes op de achtergrond en ze begonnen met snijden. Stap voor stap vertelden ze wat ze aan het doen waren. We hoorden al gauw dat het goed ging en dat ze niet door de placenta heen hoefden te snijden, wat een opluchting. De gynaecoloog heeft zich letterlijk in allerlei bochten gewrochten om zo bij de baby te kunnen en na tien minuten riep ze dat het luikje naar beneden kon. Mark en ik hielden elkaar handen vast en zagen samen hoe ze haar uit mijn buik haalden. Tranen volgden en we konden niet stoppen met kijken. Alles zat erop en eraan en ze werd direct op mijn borst gelegd. Het maakte me niets meer uit hoe ze ter wereld was gekomen. Ze was er, gezond en wel. Yuna Milou Leene, 3270 gram. Ze werd heel kort onderzocht en Mark mocht de navelstreng doorknippen.

Daarna lag ze weer bij me en beseften we ons dat dit alles was en voor altijd alles zal zijn.

Yuna Milou Leene, 22-05-2015 om 11:59 uur. Geboren terwijl we het nummer XO van John Mayer horen.