Happy Corona birthday

Onze jongste zoon Feiko werd afgelopen weekend 2 jaar; geboren op de eerste lente dag van het jaar. Ik herinner mij zijn geboorte als de dag van gisteren. Hij kwam 10 dagen voor de uitgerekende datum en daardoor was er de eerste dagen geen kraambezoek. Een hele gekke maar vooral bijzondere tijd. Wij zaten als gezin in een enorme bubbel en genoten aan alle kanten met elkaar en ons kleine nieuwe wondertje. Ik weet niet of ik dat ook zo ervaren zou hebben als het mijn eerstgeborene was geweest maar doordat dit de derde keer was en ik ongeveer wist wat ik kon verwachten, vond ik dit samenzijn met zijn vijven de eerste paar dagen heel erg fijn. 

Nu, twee jaar later, is er eigenlijk precies hetzelfde gaande. Vorig jaar, toen Feiko 1 werd, stond er familie op de stoep. Toen hadden we taart en een klein partijtje voor onze vrienden hier. Dit jaar zou het niet anders zijn. Familie uit Nederland zou komen en ik had wederom een partijtje gepland; ditmaal uitgebreid met wat Ierse vrienden. Maar het lot zou anders bepalen. Het Corona virus bereikte ook Ierland. Sinds vorige week vrijdag zitten wij hier “op slot”. En van mijn verjaardags ideeën voor het kleine mannetje bleef weinig meer over dan: een taart met z’n vijven maken (ergens meel kopen was nog een hele uitdaging met alle lege supermarkten) en Face timen. Ergens was ik blij dat het niet de verjaardag betrof van een van zijn oudere broers want die zijn zich bewust van verjaardagen en het feestje dat daarbij komt kijken. Kleine Feiko wist niet eens of hij 1 of 2 werd, dus ik ging er gemakshalve maar vanuit dat hij het ook niet zou merken als er maar 4 in plaats van 14 mensen op zijn feestje zouden komen. 

Net zoals elke andere verjaardag bij ons thuis, sliep Feiko de avond van tevoren op zijn verjaardagssloop en brachten we hem met z’n allen naar bed. De volgende ochtend stonden beide broers vol verwachting naast ons bed te springen want “mam, Feiko is jaaaarrriiggg!”. De avond van tevoren hadden papa en ik het huis al feestklaar gemaakt en Feiko zijn grote cadeau (een treintafel die iets groter uitviel dan gedacht waardoor we nu geen zitkamer meer hebben) klaargezet. We lieten Feiko boven in zijn kamertje spelen en gingen met z’n vieren naar beneden om de kaarsjes aan te doen, thee te maken en natuurlijk de feesthoedjes op te zetten. Vol verwachting stonden wij onder aan de trap klaar terwijl Lang zal ze Leven uit de speakers knalde. “Feiko! Je mag komen!”. Geen reactie. Na nog een paar keer roepen liep ik naar boven om het kleine mannetje op zijn hurkjes in de badkamer te vinden. Hij wilde niet. Ik tilde hem zachtjes op en fluisterde hem toe dat wij allemaal voor hem gingen zingen omdat hij jarig was. Net zoals de dagen ervoor, zei Feiko dat PiePie (Pieter) jarig was. “Nee lieverd, jij bent vandaag jarig!” We liepen de trap af, de muziek ging aan en de broertjes zetten lekker vals lang zal ze leven in. Feiko keek naar het tafereel, daarna naar mij en begroef toen zijn hoofdje diep in mijn nek. Nee, dit spektakel was niet echt aan hem besteed

Eenmaal beneden was dit snel over want toen hij zijn cadeautjes zag, kwamen de lichtjes in zijn ogen. Samen met zijn broers, af en toe een pets uitdelend als een van de twee het toch waagde een cadeautje open te maken, maakte hij alles open en na een feest ontbijt kon zijn verjaardag beginnen. Thuis, met z’n vijven, in lock down. Na wat Factime met familie en spelletjes doen, maakten we ’s middags de taart. En toen was daar ineens een lockdown feestje! Nederlandse vrienden hier in Dublin kwamen met hun kids een cadeautje voor Feiko afleveren en aangezien we allemaal op een veilige 2 meter afstand van elkaar stonden, besloten we dat we net zo goed met z’n allen die taart konden eten. Zij in de tuin, wij in de deuropening lang zal ze leven zingend.

En zo kreeg Feiko toch nog een klein feestje voor zijn verjaardag en kon hij ‘s avonds, tevreden maar moe, zijn mooi blauwe 2-jarige kijkers sluiten!