Het staat er echt...ZWANGER (deel 1).

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Valentina.

Heel even vraag ik me af hoe te reageren. Ik zou moeten schrikken, in paniek raken, huilen van onmacht misschien. Maar ik voel niets van dat alles. Integendeel, mijn lichaam vult zich met een warm, gelukzalig gevoel. Vreugde gemixt met enthousiasme raast door heel mijn lijf. Ik wil schreeuwen van euforie, springen van blijdschap en huilen van geluk. Dus dat doe ik ook. In mijn eentje, in mijn kleine appartementje, op Bonaire. Niemand die er nog van weet. Niemand die er nu nog over kan oordelen. Ik kan nog heel even zonder andermans mening voelen wat ik daadwerkelijk voel, zonder me af te vragen of wat ik voel wel hoort.

Helaas is mijn vreugde van korte duur. Want hoe gaat ik dit aan hem vertellen? Hoe zal hij reageren? Zal hij boos zijn? Verdrietig? Blij? Op datzelfde moment klinkt er een geluidje van een Instagram melding vanuit mijn mobiel. Ik loop richting het nachtkastje waarop ik mijn telefoon heb neergelegd. Alsof hij voelt dat ik aan hem denk, het is een berichtje van hem. Bij het openen van zijn bericht verschijnt er een foto van een prachtig donker kindje op mijn beeldscherm. Ondanks dat hij vaker foto’s van Instagram baby’s doorstuurt, voelt het deze keer heel anders. Mijn adem stokt en mijn maag draait zich om. Als ik niet reageer zal hij er vast iets achter zoeken. Dus in plaats van een super enthousiast berichtje zoals ik die normaal zou sturen, stuur ik nu enkel een aantal hartjes. Meer dan dat voelt gewoon niet juist.

Hoe moet ik hem dit gaan vertellen? Eigenlijk wil ik het direct doen maar hij zit op Curaçao en ik hier op Bonaire. Zoiets vertel je hem toch niet door de telefoon? Nee, dat kan niet. Ik wacht tot hij terug is. Woensdag! Woensdag zou hij terugkomen zei hij…

Tot en met woensdag loop ik rond met een knoop in mijn maag. ‘Drukke boel daar binnen’ zeg ik in een poging om mezelf te laten lachen. In een normale situatie had ik om deze slechte grap dubbel gelegen maar nu kan zelfs mijn eigen domme humor mij niet meer aan het lachen maken. Het schuld gevoel wat ik nu al dagen meedraag, omdat ik het de vader nog niet heb verteld, uit zich op allerlei manieren. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik kan niet slapen, ik ben enorm afwezig, ik kan niet lachen, geen zin om te werken en ik word misselijk bij de gedachte dat ik hem vandaag onder ogen moet komen. En dan ergens, laat in de middag, appt hij;

‘Babe, ik blijf nog een dagje langer. Morgen kom ik terug.’

Bij het lezen van het appje stort mijn wereld, of wat er op dat moment nog van over is, in. Ik sluit mijn ogen, gooi mijn mobiel van me af en laat me vallen op mijn knieën. Terwijl ik voor de zoveelste keer die week mijn gezicht in mijn handen begraaf zeg ik hard op tegen mezelf ‘Ik kan dit niet meer. Ik kan niet meer wachten’. De tranen prikken achter mijn ogen maar ik wil niet meer huilen. Dat heeft geen zin. Als ik weer wat rustiger ben zeg ik knikkend ‘Ik wacht tot donderdag. Donderdag zal hij terug zijn..’

‘Ik kom vandaag niet. Heb besloten het weekend ook nog te blijven. Ik zie je maandag, dushi.’

Het berichtje brengt een combinatie van boosheid, verdriet en onmacht teweeg. ‘Fuck! Hoezo stelt hij het steeds uit! Waarom nu! Voelt hij niet dat ik hem iets mega belangrijks wil vertellen!’ Maar natuurlijk voelt hij dit niet. Het is niet dat hij, nu ik zwanger ben, er een paar extra voelsprieten bij heeft gekregen. Ik zal het hem toch echt zelf moeten vertellen. Ik weet dat ik niet meer kan wachten. Ik moet het hem nu vertellen anders vreet dit nare gevoel mij op, baby en al.

Dus ik pak de telefoon, ga naar zijn nummer in mijn WhatsApp-lijst en druk op video bellen. Zenuwen gieren door mijn lijf, het gevoel dat ik moet spugen wordt met elke overgangstoon erger maar ik wacht..en ik wacht..en ik wacht..tot dat ik zijn altijd relaxt klinkende stem door de telefoon hoor. ‘Ewa dushi..

Knap als altijd, met zijn scheve grijns en zijn nonchalante houding verschijnt hij op mijn scherm. Hij lijkt blij te zijn om me te spreken. ‘Waarom belt hij dan niet zelf een keer?’ schiet er door mijn hoofd. Voor een seconde ben ik vergeten dat ik hem bel om te vertellen wat ik hem al dagen wil vertellen. Maar dan nemen de zenuwen het weer over. Terwijl hij begint te praten wacht ik op een moment dat ik het kan vertellen. En dan, midden in zijn zin zeg ik het:

‘Ik ben zwanger.’

De wereld lijkt stil te staan. Ik hoor even niets meer enkel het hevige geklop van mijn hart. En dan begint hij te lachen: ‘Je maakt een grapje’. Ik schud mijn hoofd. De blik op mijn gezicht zal genoeg hebben gezegd aangezien de lach die hij zojuist liet zien binnen een mum van tijd in geen velden of wegen meer te bekennen is. ‘Ben je serieus?’. Ik knik.

Volgende week deel 2.