Het staat er echt...ZWANGER (deel 2)

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Valentina.

De dag na ons telefoongesprek staat hij op de veranda van mijn huisje. Met grote ogen kijkt hij me aan. Door de glazen deur heen zie ik dat hij minder relaxt oogt dan normaal. Trillend van de zenuwen open ik de deur. Bij het binnen stappen omhelst hij me, iets wat ik op dat moment niet verwacht had, maar wat ik wel enorm fijn vind.

Hij lijkt rustig en we praten op een gemoedelijke manier. Totdat ik een vraag van hem beantwoord met een duidelijk ‘nee’.

‘Nee, ik ga het kindje wat nu in mijn buik groeit niet laten weghalen. Dat kan ik niet. Dit is mijn verantwoordelijkheid, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hiervan weg te lopen.’ Hij doet nogmaals zijn verhaal, probeert mij te overtuigen en vraagt het mij nog een aantal keer. Op het moment dat hij zich beseft dat ik niet van gedachten zal veranderen, stort hij in.

Nog nooit heb ik een man zo lang zien huilen. Nog nooit heb ik me zo radeloos gevoeld. Maar ook ben ik nog nooit zo zeker geweest van een besluit.

Hoe de nacht verder is gegaan staat me niet meer in detail bij. Dat hij het grootste gedeelte van de avond/nacht heeft gehuild, heeft berekend of ik wel zwanger kon zijn van hem en niet van een ander en dat hij jammerde over hoe dit zijn toekomst zou veranderen, dat staat mij nog wel heel goed bij. Ik heb hem toen de keuze gegeven. ‘Je kan ervoor gaan, ongeacht of we samenblijven of niet, of ik ga het alleen doen. Het maakt mij niets uit. Maar het weg laten halen is geen optie.’ Hij koos voor het eerste.

De weken erna voelden voor mij als een hel. Niet vanwege de keren dat ik misselijk was door de zwangerschap maar vanwege de eenzaamheid die ik voelde. Ik had het idee dat ik bij niemand terecht kon met mijn gevoel. Mijn familie en vrienden zaten allemaal ver weg in Nederland. En in de maanden dat ik op het eiland zat had ik voor mijn gevoel niet echt een diepe connectie met iemand opgebouwd, behalve dan met hem. Ondanks dat de biologische vader had gezegd dat hij ervoor zou gaan met mij, had ik niet het gevoel bij hem terecht te kunnen met mijn gevoelens. Sterker nog, als we spraken kreeg ik voornamelijk beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd. Zo moest ik meerdere keren aanhoren hoe ik zijn toekomst had verpest en hij zich door mij niet meer kon concentreren op school en dus een toets had verknald. Binnen de kortste keren gaf hij mij de schuld van de gehele situatie. Want ik zou hem hiervoor hebben gebruikt, ik zou het hebben gepland… Auch! Ik kan je vertellen; zo’n beschuldiging doet mega veel zeer.

Ik schaamde mij enorm als ik op straat liep. Bang dat mensen aan mijn hoofd zagen dat ik ongepland zwanger was. Bang dat mensen die het te horen kregen ook, net als hij, zouden denken dat ik het had gepland en iemand had gebruikt om zwanger te worden. Dit ging zo ver dat ik op een gegeven moment mijn huis niet meer uit durfde. Alleen voor mijn werk ging ik eruit. Er zijn vele dagen voorbij gegaan dat ik alleen, in het donker, onder de dekens in mijn bed lag. Vooral als ik dacht aan hoeveel vrouwen deze periode als een fijne, euforische en bijzondere periode met hun partner beleven, voelde ik een enorme mentale pijn. Niet omdat ik het hen niet gunde maar omdat ik het mij ook altijd op die manier had voorgesteld.

Wanneer ik er nu aan terug denk besef ik mij dat de biologische vader van Jay-Dean nooit is langs gekomen om te vragen hoe het met mij ging. Een enkele app zo nu en dan was het enige. Het ene moment een ‘hoe gaat het?’, het andere moment een beschuldiging en op sommige momenten een ‘Happy Valentine’ of een ‘Ik wens je een gezegende zondag’ GIF. Op de enkele momenten dat we elkaar zagen, nadat ik hem had verteld zwanger te zijn, bleef hij alsmaar berekenen of ik echt wel zwanger kon zijn van hem. Ja, ook dat voelde heel erg naar.

De druppel die voor mij de emmer deed overlopen viel op de ochtend dat ik voor de eerste keer naar de huisarts moest. Hij had aangeboden om mee te gaan. Dus met z’n tweeën zaten we daar in de wachtkamer te praten over zijn studie. Hij kon geen stageplek vinden. Ik kan me nog herinneren dat ik hem graag wilde helpen met het zoeken naar een plek. Ter plekke appte ik een kennis van mij, waarvan de man werkt als copiloot, om aan haar te vragen of haar man misschien een vliegtuigbouwkunde stage ergens wist.

Na enige tijd werden we opgehaald voor het gesprek bij de huisarts. Eerder die week had ik een bloedtest laten doen, de uitslag hiervan was nu binnen. Dat ik zwanger was wisten we nu wel. Maar hoe lang? Dat had hij natuurlijk al in twintigvoud berekend maar de officiële weken wisten we nog niet. ‘U bent zes weken zwanger mevrouw’ zei de dokter. En ja, hoor daar begon hij weer met rekenen; hardop en op zijn vingers. ‘1,2,3….6 weken!?’ riep hij bijna in extase. ‘We hebben 4 weken geleden pas seks gehad dus dan kan het niet…’. Ik keek hem aan en zei rustig dat ze tellen vanaf de laatste menstruatie. ‘Die acht weken zijn dus berekend met eigenlijk twee weken dat er nog geen bevruchting heeft plaatsgevonden.’ Man, de teleurstelling van hem die daarop volgde, was de kers op de taart. Geweldige ervaring die eerste keer bij de huisarts, niet dus!

Die avond, na wederom tranen met tuiten te hebben gehuild, besefte ik dat het echt niet goed met mij ging en dit niet zo langer door kon gaan. Mijn gesteldheid had invloed op de ontwikkeling van mijn kindje en als ik iets toen al belangrijk vond dan was het de ontwikkeling van mijn kind. Ik nam mij dus voor vanaf dat moment zo veel mogelijk pijn en confrontatie uit de weg te gaan en te doen wat goed was voor mij. Ik stopte met initiatieven nemen wat betreft het contact met hem. Ik had hem eerder gevraagd om tijdens een lunch door te spreken hoe we alles zouden gaan aanpakken, maar daar was hij tot op heden niet op in gegaan. Ik ging hem daar, vanaf toen, niet meer aan herinneren. In totaal gaf ik hem drie maanden om te laten zien wat ik aan hem zou hebben. In die drie maanden is hij nooit langs geweest, hebben we enkel contact gehad via de app en op het werk deed hij alsof ik niet bestond.

In een gesprek met hem en zijn moeder, waar hij erbij zat als een kind die zijn zin niet kreeg (inclusief armpjes over elkaar) en zijn moeder hierom het woord maar liet doen, maakte ik duidelijk dat ik het ouderschap alleen zou gaan dragen. Na drie mentaal, mega zware maanden voelde dit als een last die eindelijk van mijn schouders gleed. Of beter gezegd viel, kei-hard als een betonblok, in duizend stukjes. Bij het beschrijven van dat moment moet ik weer glimlachen. Het voelde zo vrij, zo fijn. Ik kon weer ademen, ik kon weer lachen, ik kon gaan plannen hoe ik dit allemaal wilde gaan doen. Ik kon door.

Ik kocht een ticket naar Nederland en berekende elke ochtend, elke middag, elke avond en soms zelfs ‘s nachts hoeveel dagen ik het nog moest uitzitten voordat ik in iemands armen kon rennen waarvan ik wist dat ze mij zouden opvangen.

Op 10 maart 2018 vertrok mijn vliegtuig naar Nederland. Op 10 maart 2018 sloot ik het hoofdstuk Bonaire af en begon ik aan een nieuw hoofdstuk; het hoofdstuk Happy Mom!