Ik wil groen haar!

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Claudia, lees hier haar bio.

Gisteravond moest ik weer eens zo heerlijk lachen om mijn kleuter. We waren al bezig om naar bed te gaan toen het volgende gesprekje plaatsvond:

“Mama, je hebt mooi haar.”

“Dankjewel, schat.”

“Ik heb ook een kleur: ik heb groen.”

Nu is Stormy zo blond als je maar kan zijn, maar hij herinnerde mij aan de middel-grote crisis die zich een paar weken geleden in onze woonkamer afspeelde. En toevallig draaide die, je raadt het al, om groen haar.

Het begon allemaal met een net zo onschuldig gesprekje als gisteravond:

“Mama. Ik wil groen haar. Net zo als jij.”

“Bedoel je dat je ook een kleur wil?”

“Ja.”

Dat was al de vierde keer op een rij dat hij antwoordde op de vraag: “zullen we je haar eens laten knippen?” Dat wil hij dus niet, maar wel een kleurtje.

Zo langzamerhand besef ik dat dit niet zomaar een ideetje is, maar dat deze wens echt in zijn hoofd zit. Dus ik besluit om bij mezelf na te gaan wat ik er eigenlijk van vind; dat mijn zoon van 4 zijn haar wil verven. Na een tijdje heen en weer te gaan tussen “wat zullen anderen denken?” en “kan dat überhaupt op een veilige manier?” kwam ik tot de conclusie, dat ik het helemaal niet erg vond.

Helaas leek ik niets te kunnen vinden waarmee ik op een veilige, en vooral tijdelijke manier, het haar van een bijna-kleuter kon verven. Mijn schoonzus leek het reddende idee te hebben: haar kleuren met groen crepe papier. Het is makkelijk gedaan, goedkoop en naar een paar keer wassen wel weer weg. Nou ja, dan zou het bij zoonlief nog een aantal weken blijven zitten want hij is tegenwoordig niet zo dol op haar wassen.

Dit had mijn eerste warning signal moeten zijn: deze methode hield in dat er water op zijn haar moest. Maar ja, achteraf is het altijd makkelijk praten...

De voorbereidingen verliepen best soepel. Crepe papier in verschillende kleuren was zo gekocht en eenmaal thuis bekeken we samen een YouTube-filmpje. Stormy leek zich er niet aan te storen dat de hele procedure met water gepaard ging. Integendeel, hij was er meer onder de indruk van dat we zoveel kleurtjes papier hadden gekocht en dat hij nu groen én zwart haar kon hebben.

Dit was warning signal twee, maar ook deze negeerde ik omdat ik inmiddels gehecht was aan het idee om van het haren verven een leuk project te maken. Achteraf gezien had ik toch echt kunnen bedenken dat hij, met zijn bijna 4, nog iets te jong is, om het proces helemaal te snappen.

Op de dag dat het ging gebeuren was het eerste dat Stormy tegen mij zei: “welke dag is vandaag? De dag voor haarkleur?” Hij had er duidelijk zin in, en ik ook, dus gingen we ons samen voorbereiden.

Terwijl het gekleurde water aan het afkoelen was, zette ik verder alles klaar. Ik hoopte dat ik het een beetje op een kapsalon kon laten lijken zodat Stormy misschien weer zin kreeg om naar de kapper te gaan. What was I thinking? Ik bedoel, we zijn al een jaar niet bij de kapper geweest voor een gewone knipbeurt dus hoe zou dit nu helpen?

Mijn zoon was weinig onder de indruk en weigerde om op een handdoek te gaan zitten. Op dat moment leek mij dat geen groot probleem en ging ik gewoon verder. Onder protest mocht ik ook elastiekjes in zijn haar doen, om groen en zwart mooi naast elkaar te krijgen. Ik vond ons project nu al een stuk minder leuk maar ik dacht er nog niet aan om het af te breken. Mijn zoon wil groen haar? Mijn zoon krijgt groen haar!

Waar het echt mis ging was het moment dat ik aluminiumfolie rond de gekleurde staartjes wilde wikkelen om de boel droog te houden. Volgens Stormy kon dit echt niet, hij wilde de folie er vanaf hebben en omdat ik niet snel genoeg reageerde begon hij met zijn hoofd te schudden.

Dit is het moment waarop ik toch lichtelijk in paniek schoot: ik zag overal druppels van het gekleurde water: op de vloer, op mijn witte tafel, op de stoel en ik zie dat er vlekken ontstaan hoe langer de druppels blijven liggen. Bovendien heb ik nu een overstuur kind.

Gelukkig komt manlief even helpen. Hij probeert het kind te kalmeren en begint de vlekken weg te poetsen. Door de hele chaos heen hoor ik “ik wil nu bruin!” Jullie kunnen niet geloven hoe blij ik op dat moment was met het kleine vonkje van hoop in mijn borst dat we dit experiment toch goed konden afmaken - ik kan er namelijk niet zo goed tegen als ik dingen niet kan afmaken.

Natuurlijk leek mij dit het passende moment om nog wat kleuren-theorie uit de mouw te schudden: “ja hoor schat, bruin kunnen we maken door gewoon wat rood erbij te doen.” (Note to self: als mama en kind allebei in de stress zijn, is dat niet het juiste moment voor een lesje).

We hebben dit experiment op die dag met veel moeite, zweet en tranen afgemaakt omdat spoelen en drogen toen ook niet meer mee viel. Ik was aan het eind van de dag kapot en een beetje teleurgesteld, want ja, van de kleur was echt niets te zien.

En nu, weken later, ligt mijn kind in bed en zegt: “ik heb groen haar.” Daar kan je toch alleen maar om lachen?