Jong geleerd is oud gedaan

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Mandy, lees hier haar bio.

Terwijl monster me door het hoge gras van onze buurt trekt - staart recht omhoog, een drafje, mijn arm half uit de kom trekkend en ik denkend dat hij wel een haas geroken zal hebben of zo - geniet ik van de serene rust. Het is vroeg. Te vroeg. In het weiland zie ik twee hazen zitten. Monster heeft meer aandacht voor zijn vriendin, een thuiszorgmedewerkster, die 500 meter verderop haar eerste huisadres bezoekt.

Het was mijn nachtje wel. Naast de duizenden zweetdruppeltjes die via mijn rug een lekker slaapplekje in bed zochten, had onze kleine, grote vriend ook last van de hitte. Vanaf 04.00 uur heb ik ieder uur van de nacht wel gezien. En dat natuurlijk op een dag dat ik bedacht had om samen met onze kleine, grote vriend en oma voor het eerst te gaan zwemmen. Om 8.30 's ochtends. Mijn lief is niet zo een zwemmer, dus oma stond te springen om mee te mogen. Ik gaap een keer flink en denk aan alle momentjes in de afgelopen 12 weken dat onze kleine, grote vriend met een grote glimlach in zijn badje lag, alsof hij in een of andere thermen de loterij had gewonnen, onze waterrat. Daar vergeet ik alle zweetdruppels en slapeloze nachten wel voor.

Oh jee, ik voel een hersenscheet aankomen. Afgelopen weken waren sowieso wel de nachtjes en dagjes wel. Onze kleine, grote vent lijkt meer op zijn papa dan dat ik gedacht zou hebben. Papa kan niet zo goed tegen de hitte, maar onze kleine, grote vriend evenmin. Miemeltjes, volle flessen die geskipt worden, zweterige slaapzakjes, ik had toch zo te doen met onze kleine, grote vriend. Het liefst zou ik de hele dag met hem voor een ventilator willen zitten, ookal weet ik dat dit niet gezond is. Toch zorgen deze dingetjes voor genoeg zorgen. Na een belletje naar de nightcare en een bezoekje aan de huisarts blijkt onze kleine, grote vriend kerngezond en blijkt hij alleen maar last te hebben van de hitte.

Mijn hersenscheet verdwijnt weer en ik zie dat monster de hazen heeft geschoten. Ik moet me moeite doen om hem mee te krijgen. Volgens mij - als het aan hem lag - kon hij tot de zon weer flink ging schijnen - tikkertje met ze spelen. Ik vervolg mijn weg door het hoge gras van onze buurt en loop naar binnen, waar mijn lief nog lekker snurkt, onze kleine grote vriend gesprekjes met zichzelf voert en de zwemtas klaar staat, hopende dat ik niks vergeet. Ik drink nog een kopje thee en wacht op onze taxi. Een half uur later - ontbijt achter de kiezen - krijg ik een appje. Oma, die onze taxi speelt, staat klaar. Ik raap alle spulletjes bij elkaar en bepakt en bezakt begint het grote zwemavontuur. Onze kleine, grote vriend lijkt enorm op zijn mama. In de auto valt hij in slaap en als we in het zwembad aankomen, ik me ondertussen heb verbaasd dat ik weer in mijn zwempak pas, en ik onze kleine, grote vriend langzaam met zijn billen in het water laat zakken, schrikt hij. Grote knikkers kijken me aan, alsof hij zeggen wil: "wat doe je nu weer met me, mama?" De grote knikkers nemen rustig de tijd om alles te bekijken. De andere grote vriendjes om ons heen worden waargenomen. Er wordt gekrijst, want ja, dit kennen we niet en er worden ''tevredenheidsbelletjes'' geblazen. Na 45 minuten, wat getrappel en twee keer - per ongeluk - zijn gezicht te dippen in het warme water, komt de eerste gaap en is onze kleine, grote vriend er wel klaar mee. Ik wikkel hem in een baddoek en hij.. hij kijkt me tevreden aan, voordat hij in slaap valt. Reminder aan mezelf: als ik ooit mijn baan kwijtraak, ga ik weer in het zwembad werken. Ik weet in ieder geval nog hoe ik kinderen aan het grote zwemavontuur moet laten wennen.