Kerst in Holland

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Lin, lees hier haar bio.

Kerst is voor mij een hoogtepunt, zelfs hier in Spanje met nog hoge temperaturen en zonnige dagen. Alhoewel “let it snow, let it snow” van good, old Andy Williams hier wel heel lachwekkend klinkt!

De boom optuigen, “jingle bells”- muziek op de achtergrond, kaneel-en appelgeuren vanuit de keuken, de kaarsen aan en natuurlijk glitters overal! 

Dit tot groot ongenoegen van manlief die alle glitters op zijn gezicht heeft zitten. Met als hoogtepunt natuurlijk het bezoek aan onze kinderen en hun groter wordende kleintjes in Holland.

Deze keer was ik daar meer de helpende mama dan de gezellige Nomi. En die helpende mama werd geloofd en geprezen. Zo fijn is dat, zeker omdat je als ouder en Nomi op afstand woont in het zonnige zuiden. Veel geknuffel en omarmingen, heerlijk! Dat mis ik. Daar kan geen zon tegenop.

En dan die kleinkinderen.. Tja, het gaat hard. De kleinzonen van drie en vier jaar oud rennen naar Opi, een herkenbaar soort want hij begrijpt alles over auto’s en stelt de juiste vragen. Nomi krijgt plichtmatig, met een afgewend hoofdje, een zoen. Of juist helemaal niet; en rennen ze hard weg met een stout lachje op het gezicht. De pre-puberale fase is in aantocht! 

De jongste kleinzoon van twee is de knuffelprins. Die houdt ervan!  Ik krijg van hem een “snotterbel natte kus”. “Goed voor mijn huid”, denk ik dan. In plaats van ingespoten rommel én het scheelt weer een collageen pilletje. Hij kan genieten van de kietelpartijtjes en het lekker in bedje te worden ingestopt. Dat geeft mij een heerlijk warm gevoel. Ik doe nog mee met deze rakker!

Mijn kleindochter - inmiddels zeven- neemt mij terug naar mijn jeugd (oh wat is dat alweer lang geleden, ik word oud!) met elastieken en allerlei pasjes. Gezellig samen kleuren of voorlezen, nageltjes in tien kleuren lakken en prietpraatjes over van alles en nog wat. Haar afscheid bij het weggaan omdat wij elkaar weer een tijd niet meer zien (“in het echt, hè Nomi”), is zo waardevol en warm; knuffels, omarmingen, optillen, veel 

“love you’s” en dan het loslaten. Om dan bij het definitieve afscheid,  “nog één keer Nomi, een knuffel, ik hou zo van je” te roepen.

Opi ontroerd, Nomi in de auto met tranen. Wat doe ik in Spanje, ik wil terug!

Maar ja, nu we weer in Spanje zijn, na alle dagen feest, lunches, diners, teveel van alles, genieten we stilletjes van....... de stilte. 

En als het mij té stil wordt, dan troost ik mij met de gedachte dat de zomer tickets alweer geboekt zijn, olé!

Saludos!