Kleine meisjes worden groot

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Gisela.

Veertien jaar geleden werd ik moeder van een veel te klein (1490 gram), maar heel schattig meisje met blond haar en blauwe ogen. Ze trok al snel de aandacht met haar poppen uiterlijk en onschuldige blik. Met grote verwondering keek ze de wereld in en was ze wat schuw voor alles wat er om haar heen gebeurde. Ze hoefde niet zo nodig alle aandacht en vond het prima om rustig in een hoekje haar ding te mogen doen. Zolang ze haar kikker knuffel had en een paar van haar naasten in de buurt, was het al snel goed. Ze verkende de wereld op haar gemak en pakte alles op haar manier aan. Ik kon immens van haar ontwikkeling genieten, maar vond het ook erg belangrijk om naast ‘moeder van’ nog als mezelf gezien te worden. Ik werkte drie dagen per week als docent en heb diverse studies gedaan naast mijn rol als moeder. Het was voor mij een moment waarop ik voor mezelf bezig kon zijn en me niet zou verliezen als moeder.

Toen ik vier jaar daarna opnieuw moeder mocht worden, stond ik er ongeveer hetzelfde in. Opnieuw genoot ik met volle teugen van elke stap van mijn kleine dondersteen. Deze dame verkende de wereld weer op een heel andere manier. Ze werd vaak ‘bouwvakker’ genoemd met haar continue afzakkende broek, grove onbehouwen houding en doorzettingsvermogen. Als zij iets voor ogen had, ging ze er volledig voor en frustreerde het haar mateloos als ze iets (nog) niet voor elkaar kreeg. Ze was haar grote zus regelmatig de baas en ik moest daarin beiden begeleiden, anders zou de jongste continu de overhand hebben. Ik studeerde opnieuw, gaf bijles en begon mijn eigen vertaalbureau. Het was misschien te veel, maar ik had zo sterk de neiging ook iets voor mezelf te willen. Misschien zelfs wel een drang te bewijzen dat het hebben van kinderen me niet tegen zou houden om dingen te bereiken die ik graag wilde bereiken.

Inmiddels zijn we in het hier en nu en ben ik enorm dankbaar dat ik een derde dochter heb mogen verwelkomen. Ze stond te trappelen om te komen en van begin af aan voelde het heel natuurlijk dat ze er was. Ook nu ben ik aan het studeren, zij het in de afrondende fase, en ben ik mijn eigen onderwijsbureau gestart. Toch is het dit keer anders en heerst er meer rust. Ik vind het inmiddels veel minder erg om gezien te worden als de ‘moeder van’. Ik weet dat ik al meer bereikt heb, maar nog veel belangrijker, ik weet ook dat het er niet toe doet. Mijn eigenwaarde is niet afhankelijk van mijn kinderen noch van het aantal studies of het werk wat ik doe. Ik sta steeds meer in mijn kracht en geniet van alle drie mijn meiden.

Gisteren waren we op een verjaardag waar we de meeste mensen niet kenden en dan is onze derde een echte aandachtstrekker; niet door opvallend gedrag maar juist doordat ze zo gezellig en vrolijk is. Ze geniet van het leven en neemt alles in zich op. Ze verkent de wereld en ziet overal muziek in. Ze ontdekt en verkent, met haar handen, ogen en mond, ze ziet van alles om zich heen. Ze luistert, klapt en lacht. Ze geniet van alle aandacht en mensen om zich heen. En iedereen verwondert zich over dit blonde poppetje met blauwe ogen wat zo stralend de wereld in kijkt, blaakt van gezondheid en zo alert is. Inmiddels vind ik het prima om alle aandacht daar te laten rusten, achterover te zitten en te observeren wat er gebeurt. Ik geniet van de ontwikkelingen van dit kleine mensje, alleen en samen met haar zussen. De rust komt wel weer over een tijdje, of niet, en beide is oké. Volgens vrienden en collega’s heb ik toch geen rust in mijn kont. Ik zie het liever als dat ik andere hobby’s heb dan zij. Ik vind het leuk om te studeren en werken. Zo af en toe is het echter ook heel goed om dat aan de kant te leggen en dat ik op de grond kan zitten spelen tussen het speelgoed en een baby die over me heen kruipt en knuffelt. Die me af en toe een natte knuffel geeft en dan weer vol concentratie verder gaat met het onderzoeken van haar onderzettertje of duploblokje.