Lieve mama, wil je weer heel even wakker worden?

Lieve mama,

Wil je weer heel even wakker worden? Ik weet hoe moe je bent. Ik zie het aan je ogen, die dichtvallen als je me drinken geeft. Ik zie het aan je handen die er doorheen wrijven, om ze open te houden. Ik hoor het aan je geeuw, die soms uit je tenen lijkt te komen.

Ik weet dat je rug pijn doet. Van mij dragen, 9 maanden in je buik. Van het rechtop zittend slapend, met mij tegen je aan. Van mij maandenlang, wel 10 uur per dag, dragen in je draagzak. Je was soms hopeloos omdat ik zo’n pijn had door die nare reflux en je me voor je gevoel niet kon helpen. Je was vaak radeloos omdat je me niet kon wegleggen. Alle aandacht ging naar mij. Je voelde je zo schuldig naar mijn grote zus en kwam letterlijk handen te kort. Zonder familie, vrienden en hulp om je heen. Het was eenzaam voor je. Maar lieve mama, je was er. Voor mij, en voor haar. Je gaf alles wat je had en dat voelden wij, elke minuut van de dag.

Ik weet dat je net nog bij me was lieve mama. Maar ik heb je weer even nodig. Ik heb toch nog een beetje dorst. Het is hier waar wij wonen zo enorm warm mama. En ik voel me eigenlijk ook best een beetje eenzaam, hier in mijn bedje. Als ik wakker word, dan mis ik je. Je warmte, je geur, je lieve, zachte stem die zachtjes “hi liefje” fluistert als je binnen komt. Je handen om mijn lichaam heen. De handen die je altijd zo beschermend over je buik legde toen ik er nog in zat.

Ik weet hoe ongelooflijk blij je bent lieve mama, dat je me eindelijk na ruim een half jaar op mijn rug kon leggen. Hoe trots je op me bent dat ik na al die tijd in mijn eigen kamertje slaap. Maar ik weet ook hoe je me mist als ik slaap. Hoe je genoot van mij al die maanden naast je. Dat voelde ik, altijd. En daarom voel ik me zo vrij om je te roepen als ik je nodig heb lieve mama. Omdat ik er zo blind op vertrouw dat je er altijd voor me bent.

Je sliep net heel diep mama, en dus moest ik huilen om je aandacht te trekken. Praten kan ik namelijk nog niet, zoals mijn grote zus. Ik hoor elke dag mensen praten om me heen. Het zijn geluiden die ik probeer te plaatsen en te verwerken in mijn hoofdje. Maar zelf praten, dat moet ik nog leren.

Oh, zo fijn, daar ben je weer! Dank je wel lieve mama, dat je voor de zoveelste keer weer naar me toe bent gekomen. Dat je me tegen je aanhoudt, heen en weer wiegend in de schommelstoel. Dit maakt me zo rustig en gelukkig. Dank je wel dat je me nog een beetje drinken geeft. Ik weet dat het borstvoeding geven al bijna 10 maanden je energie kost mama. Ik ben je er erg dankbaar voor. Je huid tegen mijn gezichtje aan, mijn handje die jouw blote rug ondertussen streelt. Ik geniet zo van deze warme en vertrouwde momenten.

Ik hoor je zachtjes fluisteren hoeveel je van me houdt. Dank je wel lieve mama, ik hou ook van jou. Zoveel. Hou je me nog heel eventjes vast mama? Ik vind dit zo fijn. Jouw vinger over mijn wang. Ik hoor je hart kloppen en ik beweeg mee op je ademhaling, zoals ik dat ook altijd deed toen je me nog in je droeg. Ik ben zo moe en mijn oogjes vallen alweer bijna dicht.. “Ga maar weer lekker slapen schatje” fluister je zo zacht dat ik het bijna niet kan horen. Terwijl je me voorzichtig terug legt in mijn bedje, streel je me vanaf mijn schouders door naar mijn voetjes, leg je mijn slaapzakje goed en geef je me nog een kusje zoals alleen jij dat kan.

Dank je lieve mama, dat je er voor me was. En dat je er straks weer voor me zal zijn. Dat gevoel geeft me zoveel rust. Je leert me hoe het is om voor iemand te zorgen en hoe je naar iemand moet luisteren. Hoe ik er straks kan zijn voor mijn zus, mijn vriendjes op school. En voor jou mama.

Ook al maken wij je wereld klein lieve mama, jij bent onze wereld. Voor ons ben jij alles.