- Happy Moms
Lockdown in Spanje
Een stille groet uit Spanje waar de lock down al gaande is vanaf 15 maart. Niet een lock down zoals in Nederland waar men, weliswaar beperkter, nog bewegingsvrijheid geniet en mag wandelen of fietsen samen of bij elkaar op bezoek kan. Nee, hier in Spanje mag absoluut niets.
Wij mogen niet in onze tuin wandelen van het appartementencomplex, we mogen niet samen in de auto zitten tenzij men naar het ziekenhuis, tandarts, apotheek of supermarkt moet en niet in staat is zelf te rijden. Er mag niet gefietst worden of even een frisse neus halen op het strand. Moet men naar het vliegveld; dan slechts één persoon en de ander moet met het openbaar vervoer. Je mag maar 10 kilometer van huis en dan nog slechts voor boodschappen. Er wordt door de politie gecontroleerd op bonnen en tijd en mocht je aangehouden worden, dan word je direct naar huis gestuurd. De stilte is enorm.
En toch geniet ik van de vogels die ik hoor in plaats van de grasmaaiers, snoeischaren en bladblazers; want een Spanjaard wil zo weinig mogelijk lichaamsarbeid verrichten als het niet noodzakelijk is. Daarvoor hebben zij de heerlijke zon, zee en het goddelijk eten om te genieten en dat maar liefst 24 uur lang. Nog nooit zoveel fiësta’s meegemaakt buiten de heerlijke lunches met siësta’s om natuurlijk.
En toch geniet ik van de stilte; de echte stilte die niet verstoord wordt door het luide praten want zij horen graag zichzelf en dat soms eindeloos lang. Geen auto’s die langs rijden, slechts een enkele voor die noodzakelijke boodschappen. Nu rond de Paastijd is het hier normaliter druk en vol; tout Madrid gaat naar het oosten of zuiden van Spanje om te genieten van de talrijke en zo belangrijke processies. Niets van dat alles dit jaar, maar slechts de zorg en angst van alles wat niet mag of kan en de zeer sombere toekomst. Juist dan zou deze Paastijd zoveel troost kunnen bieden in de hoop en geloof dat deze nachtmerrie snel voorbijgaat en alles weer gewoon wordt. Maar niets zal meer gewoon worden, dat kan niet meer. En toch geniet ik van de stilte. De wereld komt tot rust. We zullen anders moeten gaan leven en denken en juist hierna mededogen tonen en helpen daar waar hulp nodig is. Creatief worden, liever, zachter, warmer, zorgzamer. Leren dat geld en materie niet het belangrijkste in dit leven is, maar geestelijke ontwikkeling voor de kinderen en hun kinderen. Ons geduld nu wordt zo op de proef gesteld maar hoe lang al heeft moedertje Aarde niet haar geduld getoond met ons? We gingen maar door zonder ons te bekommeren om wat wij voor “the love of money” vernietigden of verstoorden; volkeren in het Amazonegebied of prachtdieren in hun oerwouden. En daarom geniet ik zo van deze stilte. Omdat ik mij zo realiseer hoe kostbaar deze stilte is en dat ik dankbaar ben voor het feit dat ik deze stilte kan en mag delen met mijn man, die er overigens niet zo heel goed tegen kan om zijn vrijheid zo beperkt te zien en nu met liefde boodschappen voor mij doet, heerlijk! Ook weer zoiets om dankbaar voor te zijn. In deze stilte leer je mensen kennen die kleine handreikingen doen door te bellen, een kaartje te sturen of zelfs een “riem onder het hart” pakket sturen met tijdschriften, geurtjes en een 1000 stukjes puzzel. We gaan zelfs weer puzzelen en spelen spelletjes, zo heerlijk ouderwets. In die stilte bellen onze kinderen en kleinkindjes om te horen of wij het lange opgesloten zitten wel redden en of wij nog gezond zijn. In die stilte hoor ik dat zij ons zo missen maar beseffen dat wij niet terug kunnen of willen want dan moeten wij 2 weken in quarantaine in Holland en dat doen wij hier al 40 dagen lang.
In die stilte hoor ik ook hun wanhoop soms omdat zij kindjes thuis hebben en hun leef ritme volledig overhoop is gehaald met allerlei verplichtingen, nu ook voor school, naast hun dagelijkse zorg voor elkaar. Maar je leert juist in deze tijd hoe belangrijk je voor elkaar bent. Hoe rekbaar geduld en het woord ‘respect’ is, dan red je het wel.
Deze tijd leert ons ook om innerlijke kracht te ontwikkelen en er samen voor elkaar te zijn met wie dan ook. De verbondenheid wordt alleen maar sterker en ook dankbaarheid voor alles wat we hebben en wat we met elkaar kunnen en moeten delen. Blij ben ik toch wel met de techniek van Instagram of WA waardoor ik meekijk in de wereld van anderen, lieve Happy Mom’s uit Ierland en het verre California.
Of vrienden, vriendinnen en mijn kinderen natuurlijk. En in die stilte kregen wij gisteren zo’n lief kaartje van kleindochter Pilar met de hoop dat als de corona voorbij is we snel terug moeten komen want ze mist ons. Een kaartje met haar handschrift, een kaartje waar moeite voor is gedaan. Met plakstickers, goudglitters want dat vindt Nomi zo mooi en een sticker voor Opi. Een kaartje vol liefde, hoe simpel kan het zijn, en dan zijn wij weer zo blij en intens gelukkig en komen wij die dagen in berusting, liefde, geduld en stilte door. Maar als dit voorbij gaat zal niets meer hetzelfde zijn, zelfs niet de........stilte. Abrazos por el todo mundo!