Mijn 5e zwangerschap deel 3

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Virginie, lees hier haar bio.

Dit is deel 12 van het verhaal van Virginie over haar kinderwens. Lees hier deel 12

Omdat een licht streepje op de test met deze bloedingen mij niet overtuigde, deed ik nog een Clearblue test. En ja hoor; ZWANGER 1-2 weken. Nee zeg, wat is dit nou weer voor ellendigs? Er was dus een zwangerschap tot stand gekomen maar ook alweer teneinde, gezien de bloedingen. Mijn man en ik waren boos, geïrriteerd en zeiden meteen; dit is niets en daar moeten we ook niet langer bij stil staan. Een uurtje later belde ik mijn moeder in Spanje en vertelde wat achteloos dat ik weer zwanger was maar dat het alweer mis was. Ze adviseerde me nog te stoppen met sporten maar ik weigerde daarin mee te gaan. Ik ging niet weer mijn leven in het teken van een mogelijke zwangerschap stellen die inmiddels alweer op zijn retour was. De hele wereld en die baby konden mij wat. Ik was er klaar mee.

De bloedingen hielden in ‘hevigheid’ en helderheid aan maar zetten nog steeds niet door dus deed ik op zondag, bijna een week na de start van mijn ‘menstruatie’, nog een zwangerschapstest. Nog steeds een licht streepje. Daar kon ik dus ook niets mee! Maandag belde ik het ziekenhuis of ik langs mocht komen zodat zij wat konden zeggen hierover. Maar aangezien corona net flink zijn intrede in Nederland had gedaan werd ik direct doorverwezen naar een verloskundige; die kon over twee weken ook prima vertellen of mijn baarmoeder alweer leeg was! Ik mocht inderdaad een afspraak maken bij de verloskundige voor over twee weken en in de tussentijd moest ik mijn tijd maar uitzitten. Ik was inmiddels toch maar gestopt met sporten en wilde de proef op de som nemen of er een verband lag tussen de bloeding en het actieve sporten. Op woensdag merkte ik dat de bloeding praktisch gestopt was en deed weer een test. Ditmaal was het streepje wat donkerder maar op de Clearblue variant stond nog steeds ZWANGER 1-2 weken.

Tja, dat leverde dus ook geen klap op aan zekerheid. Ondertussen werd ik wat nerveus; wat nou als de zwangerschap buitenbaarmoederlijk bleek? Ik belde dr. Puttemans in België die meteen aangaf dat er geen direct verband is tussen het herstellen van het septum (mijn baarmoeder) en een grotere kans op buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. Wel raadde hij me aan mijn huisarts te bellen voor een bloedtest. Natuurlijk! Dat ik daar zelf nog niet aan had gedacht…

Mijn huisarts reageerde bijzonder lief en begripvol en liet me direct de volgende dag, en de drie dagen daaropvolgend, bloedprikken. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik de eerste uitslag kreeg. Ja, ik was wel degelijk zwanger. Nu moest de daaropvolgende uitslag wel een oplopend resultaat laten zien anders was het nog steeds niets. Ik deed maandagochtend nog een zwangerschapstest die een hele dikke vette streep liet zien en ook Clearblue deed goed mee; ZWANGER 3+ weken. Wat bizar dit! Hierna racete ik naar de bloedafname in het ziekenhuis en wachtte ‘s middags hoopvol het resultaat af. Mijn waarden waren opgelopen... Wat idioot! Ik was dus echt zwanger. Maar of de zwangerschap op de juiste plek zat zouden we pas drie dagen later te weten komen bij de verloskundige. Wat. een. hel! Op de dag van de afspraak bij de verloskundige mocht manlief natuurlijk niet mee. Hij zat op van de zenuwen in de auto op een parkeerplaats te wachten terwijl ik met klamme handjes en een flashback van mijn laatste solo bezoek aan het ziekenhuis (zie voorgaande blog) voor mijn gevoel de hel betrad. De deur naar de kamer ging open en ik mocht meteen plaatsnemen op de bank. De inwendige echo werd gestart en ergens zagen we iets. Een diamanten ringetje, een klein wezentje en ja hoor, een ieniemienie hartslagje...