Mijn 5e zwangerschap - deel 4

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Virginie, lees hier haar bio.

Dit is deel 14 van het verhaal van Virginie over haar kinderwens. Lees hier deel 13

Dat ieniemienie wezentje met hartslagje zat gelukkig in mijn baarmoeder. Maar het was nog wel heel pril. Volgens mijn berekening was ik 6 weken zwanger maar met wat we op de echo zagen, was het hartje echt pas net begonnen met kloppen dus dacht de verloskundige aan 5 weken en 3 dagen. “Een voorzichtig gefeliciteerd” zei ze daarom toen ik van de bank af stapte. Tja… je zou denken dat ik een gat in de lucht zou springen maar niets was minder waar. Ik was dolblij dat het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was maar echt geloven dat ik zwanger was zou ik pas doen als ik de 8 weken had bereikt. En dat duurde in mijn beleving nog een eeuwigheid. Daarbij kwam ook dat we nog nooit een doorgaande zwangerschap hadden gehad bij 8 weken; tussen de 6 en 8 weken was het bij alle vier de zwangerschappen misgegaan. En ondanks dat ik een goede operatie had ondergaan, was dat nog geen garantie voor een succesvolle zwangerschap.

Maar goed, met een paar echo fotootjes en een filmpje snelde ik naar mijn man die hoopvol mijn gezicht af speurde. Eenmaal in de auto viel er een last van onze schouders; voor nu in ieder geval even geen extra ellende. We zouden wel zien waar dit schip zou stranden.

Om wat gerust te blijven, liet ik in de vier opeenvolgende weken 2 keer per week bloedprikken in het ziekenhuis om mijn waarden in de gaten te houden. En in de tussentijd had ik ook nog twee echo’s. Mijn waarden bleven mooi oplopen, de echo’s waren goed en ik werd iedere keer een paar dagen vooruitgezet waardoor we “ineens” de magische grens van 8 weken hadden bereikt met een doorgaande zwangerschap. Een mijlpaal! Maar toch voelde het nog steeds niet zo, want wat heb je aan 8 weken als je al zo lang zo graag een kindje wil? En dus durfden we nog steeds niet te geloven op een goede afloop, laat staan te wennen aan het idee dat ik echt zwanger was. Anderhalve week later mocht ik - samen met mijn man dit keer - voor de 10 weken echo langskomen en kregen we een soort “goed bevonden”-stempel van de verloskundige. Ze vond alles er helemaal naar behoren uit zien en hoefde ons pas over 4 weken terug te zien. Ehm, sorry?! Nee dat kan niet. We hebben die 12 weken nog niet bereikt en wie zegt dat het niet alweer mis gaat als ik de deur uit loop? Ze drukte ons met klem op het hart langzaamaan meer vertrouwen te krijgen in deze zwangerschap en met dat advies gingen we wat beduusd de deur uit.

Een week later had ik enorme buikpijnen, wat volgens de verloskundige niets anders kon zijn dan mijn darmen. Ik liep er al 4 dagen mee rond en wilde niet met deze onrust het weekend in dus boekte ik een ‘pretecho’. We kwamen aan bij de praktijk en daar wachtte ons een enorm begripvolle echoscopist op die ons volledig geruststelde. Het kleintje zag er met 11 weken heel goed uit en de pijn die ik had gevoeld en voelde kwam inderdaad vanuit mijn darmen die omhoog werden geduwd. Na een paar minuten zei de man: “Zullen we het kindje even snel screenen?”. Wat onwetend gaven mijn man en ik akkoord en pas achteraf realiseerden we ons wat deze 20-weken echoscopist eigenlijk allemaal had verteld. Alles wat het kindje moest hebben was aanwezig en niets te veel of te weinig.

Er was op de echo geen verdikte nekplooi te zien (de NIPT-uitslag zou dit later bevestigen), geen open ruggetje of navelbreuk en zelfs de darmen, niertjes, slokdarm en hersenhelftjes konden we zien. Althans, hij zag het, wij namen alles voor waar aan. Bij het vertrekken benadrukte deze fantastische echoscopist dat we een ‘prachtkindje’ hadden en het nu echt wel bekend mochten gaan maken als we daar klaar voor waren. Ondanks het goede nieuws hebben we toch nog een weekje gewacht en zelfs bij twaalf weken waren we huiverig. Langzaamaan beginnen we te geloven dat er eind 2020 een kindje komt. We zijn voorzichtig enthousiast en bij elke bekendmaking aan vrienden is er de angst dat het weer misgaat. Maar goed, elke week is een week en die brengt ons langzaam maar zeker naar het eind van het jaar. Naar het eind van ons leed dat kinderwens heet.