Mijn Amerikaanse bevalling

20 weken zwanger was ik, toen we naar Amerika verhuisden. Ik keek er naar uit om mijn zwangerschap te kunnen “voltooien” bij één en dezelfde arts. De “rommelige” eerste helft van mijn zwangerschap – waarin ik in zowel België als Nederland woonde - maakte me erg onrustig.

Vanaf de eerste afspraak was het duidelijk dat alles hier heel anders gaat. Waar je in Nederland de persoonlijkheid voelt bij een verloskundige praktijk, gaat hier alles heel “medisch”. Ik kreeg eerst een intake waarbij ik onnodig veel papierwerk moest invullen en daarna moesten we ons melden bij de “Finance” afdeling, waar uitgebreid werd doorgenomen hoe we verzekerd waren en waarop we dan wel of geen recht hadden wat betreft de zorg.

De controles zagen er standaard zo uit: ik meldde me bij de balie, moest plaats nemen in de wachtruimte en vervolgens 30 en soms wel 45 minuten wachten (wat met een bijna 2-jarige niet heel ideaal is). Als ik aan de beurt was, moest ik op de weegschaal staan, vervolgens op een stoel zitten waar mijn bloeddruk werd gemeten en ik tegelijkertijd een thermometer onder mijn tong kreeg, terwijl ik de vraag moest beantwoorden of ik nog “any complains” had “today”. Daarna moest ik standaard mijn plas inleveren. Als ik dan vroeg waar dit voor was, hadden de assistenten geen enkel idee.

Diabetest test

Eenmaal aangekomen in het kamertje van de gynaecoloog, lieten ze me standaard nog 10-15 minuten extra wachten. In de kleine kamer, waar alleen een bed staat (waar ik op moest zitten) en 1 stoel (voor mijn man en/of kind) heerste altijd een “gehaaste” sfeer. Doordat de gynaecoloog zelf niet zat, maar altijd stond, kreeg je het gevoel dat ze snel weer “door” moest. Wat ook altijd zo was.

Voor vragen was de eerste paar controles überhaupt geen tijd (terwijl ik er natuurlijk een heleboel had) en ook het luisteren van het hartje, waar ze in Nederland nog enigszins een mooi en bijzonder momentje van weten te maken, ging altijd langs me heen omdat ze tijdens het luisteren altijd druk aan het praten was. Elke keer ging ik met onbevredigend gevoel weer weg.

Toen ik 28 weken zwanger was, begon mijn gynaecoloog over een diabetes test. Licht beledigd vroeg ik of ze echt vond dat ik zoveel was aangekomen. “Gelukkig” bleek dit een standaard procedure te zijn. Elke Amerikaanse zwangere vrouw moet in haar laatste trimester een test ondergaan om het probleem van de “te dikke Amerikaan” tegen te gaan. Ik moest gedurende een half uur een heel vies drankje drinken en er moest (voor de zoveelste keer) bloed worden geprikt. Gelukkig was ik ‘geslaagd’ voor de test en hoefde ik niet op een strikt dieet.

Basic Instinct

Vanaf 34 weken had ik wekelijks controle en elke keer kreeg ik een inwendig onderzoek. Nadat ik mijn plasje had ingeleverd kreeg ik steeds de korte instructie: “get undressed”. Maar ook dan zat ik soms nog 15 minuten te wachten, in mijn blote billen. Eén keer droeg ik een langer t-shirt waardoor de assistente (die even kwam controleren of ik me wel had uitgekleed) niet zag dat ik haar order had opgevolgd. “Get undressed!” riep ze nog een keer zeer dwingend, waarop ik mijn t-shirt een beetje optilde en net als Sharon Stone eventjes mijn ene been over de andere sloeg, haar strak aankeek en zei “I did..”.

Drie weken voor mijn uitgerekende datum vertelde mijn gynaecoloog dat zij mijn bevalling niet zou begeleiden omdat ze wekenlang op vakantie ging. Normaliter zou ik hier enorm van balen. Niet dat ik haar nou zo leuk vond, maar het is toch vervelend als iets wijzigt zo vlak voor een spannende en grote gebeurtenis. Maar in dit geval, was alles al zo onpersoonlijk dat ik probeerde het allemaal over me heen te laten komen.

Stress test

Waar ze in Nederland in sommige steden wachten met inleiden tot 42 weken, is dat hier absoluut “not done”. Hoe eerder, hoe beter, lijkt het advies. Hier is het absolute maximum van geboorten 41 weken en het liefste nóg eerder. Zo werd ik (gezien mijn fysieke klachten) zelfs een week eerder ingeleid, bij 39 weken. Alhoewel, toen het moment daar was, waren er geen bedden vrij en wachtte ik gespannen op een telefoontje wanneer ik mocht komen.

Aangezien mijn gynaecoloog op vakantie was en er geen plek voor me was in het ziekenhuis, had ik met 39 weken zwangerschap opeens helemaal geen controle en was er geen arts die naar me omkeek. Hier moest ik zelf achteraan en na aandringen kon ik alsnog in het ziekenhuis terecht waar een andere gynaecoloog me zou controleren.

Ik werd door hem doorgestuurd voor een zogenaamde “stress test”, die ze hier uitvoeren rondom je uitgerekende datum om te kijken hoe het met de baby gaat. Urenlang lag ik aan een aantal apparaten en elke keer als ik mijn baby voelde bewegen moest ik op een knopje drukken. Ook kreeg ik nog een liggingsecho. Zowel bij het eerste half uur van de stress test en bij de echo mocht mijn man niet aanwezig zijn en moest hij buiten wachten. Vanwege mijn “privacy” zeiden ze.

Mijn man was sowieso enorm ondergeschikt aan het hele proces. Gedurende de hele bevalling en de 24 uur die we daarna moesten blijven, kreeg hij geen eten of drinken en moest hij alles voor zichzelf halen in het ziekenhuis of bestellen als de kantine gesloten was.

Anne Geddes foto boven het bed

Uit de stress test bleek dat de baby niet heel veel meer bewoog en omdat ik toch al op de lijst voor “inleiden” stond, mocht ik alsnog die avond in het ziekenhuis blijven. Om de boel een beetje op “gang” te brengen, kreeg ik een tampon in gebracht (door een gynaecoloog met de langste nep nagels die ik ooit in mijn leven had gezien en dus gevoeld) die de ontsluiting die nacht op gang moest brengen.

In de kamer, waar een gigantische Anne Geddes foto boven het bed hing van een naakte baby met een enorme American football, stond een kleine slaapbank met daarboven een kruisje aan de muur, waar mijn man de nacht op kon doorbrengen. Niet dat we konden slapen, want ik had weeën en de hele nacht door kwam de nachtzuster me controleren.

De volgende ochtend, toen de weeën na 13 uur echt ondraaglijk waren en ik nog maar 3 cm ontsluiting had, begon de nieuwe personeelsshift. De twee nieuwe zuster kwamen met lachgas aanzetten. Helaas werkte dit maar een paar minuten en verging ik al snel weer van de pijn. Wat bleek? Een lege tank.

Ruggenprikken declareren

Waar ik in Nederland bij mijn 1e bevalling 20 uur moest wachten op de ruggenprik tot ik “genoeg” ontsluiting had, kreeg ik hem deze keer met slechts 3 cm. God bless America! Helaas werd net als bij mijn 1e bevalling de prik niet geheel goed gezet. Ik had een “window” wat betekent dat er een deel van mijn buik onverdoofd bleef en ik net als de eerste keer op die plek ook rug weeën kreeg. En dus werd er ook dit keer een 2e prik gezet.

Terwijl mijn rug weeën langzaamaan verdwenen, voerden de zusters naast mijn bed de discussie of ze me 1 of 2 prikken zouden “chargen”. Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn man en ik keken elkaar zwijgend aan. Welcome to the USA!

Na 22 uur was het moment daar, ik mocht gaan persen. Pas op het aller laatste moment werd de gynaecoloog opgeroepen. Toen hij binnen kwam was ook duidelijk dat hij geen seconde eerder of langer had willen blijven. Hij kwam alleen even zijn klusje klaren. Trok z’n handschoenen aan, stelde zich niet voor, nam plaats, deed zijn werk, eindigde nadat hij klaar was met “Congrats!” en liep de kamer weer uit.

Daar was ze. Ons prachtige meisje! Met haar donkere haartjes en haar grote ogen. Toen na een uur nog steeds niemand had gevraagd hoe ze heette, hebben we het zelf maar met volle trots verteld.

Hoe ontzettend “medisch” en onpersoonlijk alles ging, zo persoonlijk, warm en liefdevol was gelukkig de tijd die werd vrijgemaakt voor mij en onze dochter. Ze noemden dat “the golden hour”. Een uur waarin moeder en kind, ongestoord aan elkaar mogen snuffelen. Ook hier in stond mijn man geheel buitenspel, wat hij in dit geval met liefde voor mij accepteerde.

Na dit uur werd de geborgenheid van de golden hour bruut verstoord door het feit dat ze meteen vaccinaties kreeg. Waar ze in Nederland nog even wachten met de hielprik, testen op geelzucht, vaccinaties en de gehoortest, werd hier alles meteen in één keer gedaan terwijl ze slechts 2 uur oud was.

Als finishing touch kregen we alle drie een bandje, onze dochter om haar enkel en wij om onze polsen. Deze werden aan elkaar gelinkt via een barcode. Zo kon ons kindje niet gestolen worden.

Oneindig papierwerk in een bezemhok

Een paar uur na de bevalling werden we naar een andere kamer gebracht waar we de nacht en volgende dag zouden blijven. Het was een bezemhok waar je je kont niet kon keren, met hele dunne wandjes tussen de andere kamers in. We hoorden alle andere baby’s zó goed huilen, dat we elke keer verward waren en dachten dat het onze dochter was.

Gedurende de hele avond en nacht werden we om de haverklap voor de meest onbenullige dingen gestoord. Nog nooit in mijn leven heb ik in zo’n korte tijd zoveel papierwerk moeten invullen. Net bevallen, met een enorm slaapgebrek.

Zelfs tijdens het moment dat we onze ouders belden, om te vertellen dat hun kleindochter er was, moesten we ophangen omdat er een zuster een papier onder onze neuzen duwden waarop we moesten tekenen dat we ons ervan bewust waren dat het autostoeltje achterin de auto moet, in plaats van voorin. Stel je voor, dat we dit niet wisten, er wat zou gebeuren en we het ziekenhuis zouden aanklagen..

Elk uur kwam er een andere zuster binnen voor een medische check. Mijn bloeddruk en temperatuur werden gemeten, ik kreeg pijnstillers, en ook onze dochter werd constant in de gaten gehouden. Met tijdstippen hielden ze geen rekening. Zo werden we om 4 uur ’s nachts bruut uit ons hazenslaapje gerukt met het dwingende verzoek “undress your baby”. Mijn meisje, die na de zoveelste onderbreking in haar slaap, door de zoveelste zuster, eindelijk net weer in mijn armen was weg gedommeld. Toen greep ik in. De inefficiëntie waarmee er tot dan toe gehandeld was, liep de spuigaten uit. Na minstens 50 onnozele formulieren, 10 verschillende gezichten en daardoor geen seconde slaap, was ik er na een marathon bevalling klaar mee. En zo sommeerde ik met mijn Hollandse directheid dat ik mijn dochter absoluut niet ging wakker maken en uitkleden en dat ze een paar uur later maar moest terug komen.

24 uurs test

In Amerika verblijf je standaard 24 uur in het ziekenhuis na je bevalling. Dit gaat aan de hand van de “24 uurs test”. Ik beviel zaterdag om 16.40 uur en de test werd zondag klokslag 16.40 uur uitgevoerd. In die 24 uur moest je alle papieren gelezen en ondertekend hebben, de huisarts (die hier huisarts en consultatiebureau in één is) moest je baby hebben gecontroleerd, alle medische testen moesten positief zijn én je moest alle voorlichtingsfilmpjes bekeken hebben. Kraamzorg kennen ze hier niet en dus moet je alles in dat etmaal leren. De filmpjes (die ieder ongeveer 3 minuten duurden) waren keurig verdeeld in bepaalde onderwerpen: voeden, verzorging en ga zo maar door.

Het was inmiddels zondag eind van de dag en we waren al sinds vrijdagochtend, op een paar hazenslaapjes na, wakker. De uren kropen voorbij en ik telde de minuten tot we weg mochten. Gelukkig slaagden we voor de test en werden we van de pols en enkelbandjes verlost. In een rolstoel, met een ongekend hoge stapel papieren in mijn hand, werden we naar onze auto gebracht. Eindelijk, we mochten met ons kleine Amerikaantje (dat we natuurlijk veilig op de achterbank installeerden) naar huis. What a ride this was!