Mijn derde zwangerschap - deel 2

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Virginie, lees hier haar bio.

Dit is deel 5 van het verhaal van Virginie over haar kinderwens. Lees hier deel 4

Na ruim een jaar waarin er geen zwangerschap was opgetreden besloten we in februari 2019 met IUI te beginnen. IUI staat voor Intra-Uteriene Inseminatie en is een fertiliteitsbehandeling waarbij met hormonen de vrouwelijke cyclus wordt gestimuleerd om meerdere eicellen te laten rijpen waarna rondom de eisprong het sperma hoger in de baarmoeder wordt gebracht om hiermee de kans op een zwangerschap te vergroten.

Wij besloten tot deze behandeling over te gaan om te kijken hoe ik zou reageren op de hormoonstimulatie. Dit had voor ons twee redenen; 1. Ik had geen goede ervaringen met hormonen vanuit de pil en andersoortige hormoon gerelateerde voorbehoedsmiddelen. Ik werd er standaard depressief en mat van dus zag enorm op tegen die troep in mijn lijf.

2. Gezien mijn lage eicelvoorraad kon het zijn dat het stimulerend hormoon niet altijd de beste resultaten en follikels geeft. Op deze manier konden we bepalen hoeveel hormonen ik nu nodig zou hebben om daar ook aan af te kunnen lezen wat dit voor een mogelijke vervolgstap -IVF- zou betekenen.

Mijn IUI-proces verliep als volgt; ik startte op dag 3 van mijn cyclus met het dagelijks injecteren van hormonen. Rond dag 10 werd ik in het ziekenhuis verwacht voor mijn eerste echo om te zien hoe de eicellen rijpen. Op dag 12/13 kwam ik voor de tweede echo en hoorde dan wanneer ik de laatste injectie mocht toedienen om mijn eitjes tot springen te brengen waarna de inseminatie, alsof je Greta de koe bent, kon plaatsvinden. Let wel, de man dient op de dag van inseminatie ‘s ochtends vroeg om 08.00 uur zijn ‘aandeel’ in te leveren bij een lab. Hier wordt het sperma opgewerkt en de ‘slechte stoffen’ eruit gefilterd. Een soort geconcentreerde variant van de natuurlijke vloeistoffen. Erg romantisch is dit dus niet...

Maar dan… Als je na het toedienen van die ellendige hormonen, de echo’s en de inseminatie, klaar denkt te zijn en denkt te kunnen ontspannen dan komt het klapstuk: “de wachtweken”. De meest verschrikkelijke tijd waarin een dag een week duurt en een week een maand. Tevens ook de periode waarin je letterlijk elke sensatie in je lichaam gaat analyseren in de hoop te ontdekken dat je zwanger bent.

Dit hele traject klinkt dan misschien wel als een soepel lopend en gesmeerd project maar wees gerust: dit is een heel zenuwslopend en nauwkeurig traject waarbij alles op specifieke tijdstippen dient te gebeuren en er dus weinig ruimte is voor spontane momenten. Je leven staat letterlijk in het teken van zwanger worden of je nou wil of niet. En dan komen de goedbedoelde adviezen van “Je moet er GEWOON niet zoveel mee bezig zijn” of “Jullie moeten GEWOON even lekker samen op vakantie” echt niet lekker bij je binnen.

Ronde 1 bleek helaas geen succes. De hormonale schommelingen vielen mij nog wel mee maar toen die verdraaide menstruatie zich aandiende viel het me toch zwaar dat ik weer de brenger van het slechte nieuws moest zijn. Zo’n taak die je liever niet krijgt toebedeeld maar hé, het gebeurt nou eenmaal allemaal in het vrouwelijk lichaam dus die boodschapper ben jij...