Mijn vierde zwangerschap -deel 2 -

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Virginie, lees hier haar bio.

Dit is deel 8 van het verhaal van Virginie over haar kinderwens. Lees hier deel 8

Helaas kwam het wonder niet na onze laatste poging IUI en mijn man en ik waren er klaar mee! Zes maanden hadden in het teken gestaan van zwanger worden en we hadden er enkel verdriet en deceptie voor terug gekregen. Het werd tijd om weer aan onszelf te denken en plezier te gaan maken. Met in oktober het huwelijk van mijn zus, haar bachelor eind augustus en alle leuke voorbereidingen tot die tijd in het vooruitzicht, hadden we iets fijns om naartoe leven. Ook vond ik het belangrijk om weer lekker te gaan hardlopen en gezond te gaan eten. Gedurende de 6 maanden IUI had ik helemaal niets aan beweging gedaan en mezelf alles toegestaan aan suikerrijk voedsel (lees: snoep) wat ik maar kon vinden. Dat had nou niet de beste uitwerking gehad op mijn lijf en hoe ik mij mentaal voelde. Ik wilde letterlijk wat weerbaarheid opbouwen. Dus begon ik op de dag van mijn menstruatie met hardlopen en deed dat zo’n 3x per week. Ik stopte met snoepen, at lekker gezond en begon mij na een week al beter te voelen. Het idee van zwanger worden en alle hormonen waren even verleden tijd en mijn man en ik lieten dat voor wat het was. Het huwelijk van mijn zus werd onze highlight en over drie maanden gingen we wel weer kijken waar we stonden met betrekking tot die verd*mde kinderwens.

Eind augustus, een maand na mijn laatste menstruatie, vierden we de bachelor van mijn zus. Ik moest exact die dag ongesteld worden maar daar had ik niet bij stil gestaan. Het verrassen van mijn zus en de bachelor die ik samen met mijn andere zus had georganiseerd, namen eigenlijk alle ruimte in mijn gedachten in. Wel lekker. De dag erna was ik te brak voor woorden en besloot ik te gaan hardlopen om mij beter te voelen. Maandag ging ik naar mijn werk en bij thuiskomst vroeg mijn man voorzichtig; “En…? Ben je al ongesteld geworden?” “Nee, lief” antwoordde ik, “maar dat komt wel morgen of woensdag ofzo”. Het was gek, we waren er niet mee bezig geweest en ook op dit moment wilde ik er niet mee bezig zijn. Ik vond het fijn dat we even een andere focus hadden en dat was het huwelijk van mijn zus. Daarnaast was ik er ook van overtuigd dat ik weer ongesteld zou worden. Alleen toen ik donderdag thuiskwam van mijn werk en mijn man weer de vraag, ditmaal lichtelijk geïrriteerd, stelde: “En…, ben je nou al ongesteld?” bond ik in. “Ik ga wel een test doen maar we weten allebei dat ik ongesteld ga worden”. Ik griste snel een Clearblue test van boven, deed het trucje en binnen 20 seconden stond er ZWANGER. Ik begon te lachen en wilde de test pakken maar mijn man schreeuwde “Nee, wacht! Hij denkt nog na!” (de zandloper liep nog voor het aantal weken) “Misschien komt er nog NIET zwanger te staan”. Maar toen de zandloper verdween, verscheen daar 3+ weken.

Tja, en daar gingen we weer. Dit had zo moeten zijn. We hadden het los gelaten en nu was het gebeurd. Hoe dit was gebeurd was voor ons een raadsel want we hadden niet eens ons ‘best’ gedaan die maand maar daar ging het kennelijk niet om. We waren verbijsterd maar meteen ook weer zo blij. De blijdschap was echter van korte duur. Een week later op vrijdagochtend werd ik wakker, ging naar de wc en had helderrood bloedverlies… Daar gaan we weer. Ik waarschuwde mijn man en we gingen direct weer in overlevingsstand. Tja, niets nieuws, natuurlijk ging het mis want dat viel te verwachten. Ik vertrok naar mijn werk, ging ‘s avonds hardlopen en hield dat drie dagen achter elkaar vol want ik wilde die miskraam zo snel mogelijk mijn lijf uit hebben. Het huwelijk stond voor de deur en als we er niet mee bezig waren geweest mocht ik er nu ook niet teveel een punt van maken, vond ik. De woensdag erop gingen we naar het ziekenhuis voor de routine check-up na een miskraam om te bevestigen dat je baarmoeder goed leeg is. Vlak voordat ik op de welbekende bank met beugels plaats nam informeerde ik de fertiliteitsarts dat de bloeding na drie dagen was gestopt en ik niet zo ruim had gebloed als de vorige keren. Dat vond ik wat vreemd maar wellicht kwam dat nog. De arts ging meteen met een inwendige echo aan de slag maar in plaats van de woorden; “het ziet er allemaal goed uit, je baarmoeder is leeg” zei ze; “ik snap wel dat je gebloed hebt, ik zie een flinke hematoom, maar ik zie ook een hartslag. Je bent gewoon nog hartstikke zwanger”.