Mijn vierde zwangerschap -deel 3 -

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Virginie, lees hier haar bio.

Dit is deel 10 van het verhaal van Virginie over haar kinderwens. Lees hier deel 9

Bij het bezoek aan het ziekenhuis 5 dagen na mijn bloeding, die ik als miskraam had geïnterpreteerd, kregen we bizar bericht; ik was nog zwanger! Zo’n 6 weken en we zagen een hartje. Waar we binnenkwamen met het idee een routine-onderzoekje te ondergaan, liepen we weg met een rits aan echo foto’s van ons “kindje”. Bizar blij, verrast, maar ook een tikje geëmotioneerd. Tijdens het onderzoek bleek ook dat de bloeding een hematoom was. Een soort bloeduitstorting gevuld met bloed die zich na verloop van tijd, of bij teveel druk, leegt. Die bloedingen kon ik de komende tijd dus nog wel verwachten, zei de arts. Eenmaal thuis begon de bloeding weer maar stopte vrij snel dus ik maakte me geen zorgen.

Tot 5 dagen later... De bloedingen waren enorm heftig dus belde ik de arts. Volgens haar nog geen directe zorgen want bloedingen zonder stolsels en kramp is geen reden tot paniek en zeker niet in mijn geval met de hematoom. Oké, geen paniek dus... tot einde middag thuis toen ik wel een redelijk stolsel verloor. Het ziekenhuis was niet meer bereikbaar dus belde ik een verloskundigenpraktijk in de buurt. Ik mocht de volgende ochtend meteen langskomen. Enorm gespannen kwamen mijn man en ik de volgende ochtend aan bij de verloskundigenpraktijk. We mochten meteen plaatsnemen en na het proberen van een buikecho, moest er toch een inwendige echo gemaakt worden om alles goed te zien.

En hoe! We zagen niet 1, maar 2 vruchtjes met hartactie!!! Het was een bizarre wending van angst voor het verliezen van ons kindje naar het levende bewijs van onze 2(!) toekomstige kindjes. De hematoom was nog steeds flink gevuld dus de bloedingen zouden aanwezig blijven maar, zo zei de verloskundige, “hartactie na bloeding betekent wel een sterk kindje”. En met die hoopvolle woorden gingen we de deur uit en verder met onze dag.

De volgende dag ging ik naar mijn werk en mijn man naar een event in Amsterdam op Forteiland Pampus. Een eiland, zo zouden we later ontdekken, waar amper tot geen bereik was. Na twee uur op kantoor stond ik op van mijn bureaustoel en voelde een enorme warme gloed tussen mijn benen. Ik griste mijn tas mee en snelde naar de wc. Op de wc zag ik dat ik niet alleen veel bloed was verloren maar merkte ik ook dat ik een groot stolsel was verloren. Ik belde opnieuw het ziekenhuis en vroeg de assistente of ik teruggebeld kon worden door de arts. Zo’n twee uur na het eerste bloedverlies herhaalde de gehele situatie zich toen ik weer opstond van mijn stoel. Ditmaal was het stolsel echter nog groter, ter grootte van mijn handpalm, en voelde ik me wat slap en duizelig worden. Ik ben naar huis vertrokken en onderweg belde de arts. Ze vroeg me nogmaals naar krampen maar die waren nog steeds niet aanwezig. We besloten dat ik maar beter even langs kon komen in het ziekenhuis einde middag. Bij thuiskomst belde ik mijn man maar kreeg direct zijn voicemail. Ik sprak in dat hij zich geen zorgen hoefde te maken maar dat ik naar het ziekenhuis ging voor een echo, en vroeg of hij me even kon bellen of berichten dat hij dit bericht had ontvangen. Onderweg naar het ziekenhuis probeerde ik het nogmaals maar ook ditmaal kreeg ik direct zijn voicemail. Ik belde mijn zus en vroeg of ze stand-by wilde staan in het geval dat het niet goed zou zijn in het ziekenhuis en ik mijn man niet kon bereiken.

Met kloppend hart arriveerde ik in het ziekenhuis. Ik nam weer plaats op die ellendige bank met beugels en het moment dat het echoapparaat beeld gaf, zag ik het gek genoeg meteen. De arts keek bedenkelijk naar het scherm, bleef wat zoeken en keek me niet aan. Ik doorbrak daarop de vreselijke stilte om de pijn zo snel mogelijk te ervaren; “Het is niet goed he?” De echo liet nog maar 1 vruchtzakje zien maar de hartactie was niet te vinden. De arts omschreef het beeldend en krachtig; “Nee, het is inderdaad akelig stil binnen”. Ik kwam zo snel mogelijk van die bank af, mijn tranen bedwingend, en kleedde me aan. Toen de arts vroeg of ik me wel zou redden gaf ik aan dat ik dit al vaak genoeg had meegemaakt. Alsof dat iets betekende voor de situatie die ik nu ervaarde en hoe ik hiermee om zou gaan... Maar dat maakte me niet uit. Ik wilde naar de auto, een potje huilen en wist dat de zwaarste taak nog op me wachtte; mijn man bellen en vertellen dat het weer mis was gegaan. Voor ik de auto bereikte, braken de tranen door en belde ik mijn man; voicemail… Ik belde mijn zus en midden in mijn verhaal belde ein-de-lijk mijn man terug. Met een trillende stem, terwijl hij intens opgetogen klonk, gooide ik het eruit: “Waarom nam je nou niet op, het is allemaal weer misgegaan. Waar was je nou?”. Hij had zijn voicemail van die middag nog niet afgeluisterd maar wist direct waar dit om ging. Onze toekomst die gisteren nog zo bijzonder leek was weer aan gruzelementen geslagen.