Roze Hemel, operatie van mijn kind

Een paar weken geleden moest mijn middelste ventje (3 jaar) onder het mes. Een routine operatie, geen gevaar, wel algehele narcose. In de aanloop naar deze operatie toe luisterde ik toevallig vaak naar het nummer van Mollie Sande: Rosa Himmel ( roze hemel). Een prachtig nummer; haar stem en een enkele piano op de achtergrond. In het echte leven was het geen Rosa Himmel. Ik vond het heel spannend dat hij naar het ziekenhuis moest en dan ook nog in Dublin; een ander land met een andere taal en een ander manier van doen. Alhoewel ik heel goed wist dat de betreffende arts al honderden van deze ingrepen had gedaan en een autoriteit op dit gebied is; het blijft wel mijn kleine ventje die onder het mes moest. Dat perfect gave jochie, gegroeid in mijn buik, moest in een ballonnetje blazen om in slaap gehouden te worden.

Ik denk dat iedere moeder het gevoel herkent dat als er iets aan de hand is met je kind, hoe klein of groot ook, je roze hemel een beetje donker kleurt. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten en dat maakte mij zenuwachtig. De tranen zaten hoog en ik kocht mij een ongeluk aan cadeautjes voor mijn ventje die verwender werd van dit ene ziekenhuisbezoek dan alle 18 verjaardagen bij elkaar. Toen de dag eenmaal daar was, reden we met z’n tweetjes naar het ziekenhuis. Mijn man bleef bij de andere twee en als het goed was, zouden we na een paar uurtjes weer thuis zijn. Mijn zoontje viel onderweg in slaap en eenmaal aangekomen moest ik hem wakker maken. Een beetje verward vroeg hij of de dokter al klaar was. “ Nee lieverd, we gaan er nu naartoe.” Allerhartelijkst werden wij door de Ierse zusters welkom geheten. Alles ging heel snel en voor ik het wist zaten we al in de speelruimte te wachten tot we aan de beurt waren. Een ellenlange vragenlijst moest ik beantwoorden en toen was het zover: de dokter was klaar. Ik moest een operatie jas aan en een gek hoedje op, zoonlief kwam niet meer bij. Ik werd nog een paar keer heel lief gerustgesteld door wat zusters die doorhadden dat ik het hier toch wel moeilijk mee had. Onze naam werd omgeroepen en we mochten de OK in. Een hele aardige anasthesist legde mij uit wat er ging gebeuren maar het mannetje luisterde al niet meer. Hij klampte zich aan mij vast en ik voelde zijn hartje heel snel kloppen. Terwijl ik hem vasthield moest hij in een kapje blazen en daar brak ik. Want terwijl de narcose zich nestelde, verzette mijn ventje zich ertegen wat een heel naar gevoel was. Hij worstelde op mijn schoot en het enige wat ik kon doen was zeggen dat het goed zou komen. Na een paar seconden lag hij slap in mijn schoot en barstte ik in huilen uit. De dokter nam hem van mij over en ik werd naar buiten begeleid. Ook daar waren ze weer erg begripvol maar het enige wat ik wilde was mijn man bellen. Na zijn geruststellende woorden kalmeerde ik weer en nam ik in de wachtkamer plaats; Rosa Himmel durfde ik niet te luisteren.

Na een zenuwslopend half uurtje werd ik uit mijn lijden verlost en mocht ik naar de uitslaapkamer. Mijn zoontje lag nog diep in slaap, allerlei slangen lagen om hem heen en hij leek zo kwetsbaar daar in dat grote bed. Gelukkig werd hij na een paar minuten wakker en bleek alles in orde. De dokter kwam ons nog een hand geven en verzekerde mij dat het perfect was verlopen. Mijn kleine mannetje was de rest van de dag nog heel erg wazig en wilde meteen naar bed toen we thuiskwamen. Daar viel een last van mijn schouders en kleurde de hemel letterlijk en figuurlijk weer roze toen ik zijn gordijnen dicht trok en hij naar dromenland vertrok.