Respect voor de full-time-stay-at-home moeders

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Kimberley, lees hier haar bio.

Dag #2 Corona quarantaine, dag #5 ziek zoontje door doorkomende tandjes, dag #6 non-stop m’n kindjes om mij heen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn kinderen maar soms wordt het me toch echt eventjes te veel. Ik hoop zo erg dat ik niet de enige ben die zich soms zo voelt.

Ik zal proberen te omschrijven hoe mijn dag er uitziet, misschien dat mijn gevoel dan wat beter te begrijpen is.

Het begint eigenlijk al in de avond ervoor, met onze dochter van 2 naar bed brengen. Ze is een nachtbrakertje en een gezelschapsdiertje nummer 1. Ze houdt van mee kijken, mee doen, mee helpen. Alles is goed zolang ze maar iemand om zich heen heeft. En zo ook met slapen. ‘Mama liggen’ zegt ze altijd. Dus dat is ons ritueeltje, mama naast haar tot ze in slaap valt. En als ik heel eerlijk ben, moet ik ook wel toegeven dat ik het toch wel een fijn momentje vind. Even 1 op 1 met mijn dochter. Alleen is dat even vaak niet ‘even’. Soms maakt ze er een spelletje van, soms is ze gewoon niet moe, vaak wil ze gewoon niet slapen en vaak moet ik (tot vermoeiend toe) streng zijn en een boze stem opzetten. En terwijl dit ritueel aan de gang is, ligt mijn zoon van 9 maanden in dezelfde kamer te slapen en stress ik me om het feit dat hij elk moment wakker zou kunnen worden door het schelle stemmetje van zijn zus.

En dan zou je denken, de volgende ochtend worden de kindertjes goed uitgerust wakker en hebben papa en mama ook een goede nachtrust. Nee, niks is minder waar. Onze dochter wordt 1 à 2x in de nacht nog wakker. Onze zoon de laatste tijd ook om 04:00u. Dus helaas pindakaas, we beginnen de dag niet goed uitgerust en niet vol goede moed.

De ochtend begint dan ‘officieel’ om 07:00u. Kindertjes zijn klaarwakker, zoon krijgt zijn fles, dochter haar cornflakes, papa is naar werk en mama springt even snel onder de douche. Dan probeer ik de kids te vermaken, soms een beetje huishouden tussendoor en dan is het eerste slaap momentje van onze zoon. Hij valt overdag moeilijk in slaap, maar wanneer hij dan eindelijk bijna in slaap valt, komt ‘tetter zus’ om de hoek kijken en kan ik weer opnieuw beginnen. En dat tot twee keer toe, en dat bij elk slaapje wat hij heeft. Precies op de verkeerde momenten vraagt onze dochter om aandacht, eten, drinken, alles wat het in slaap vallen maar verstoort. En daar gaat mijn stressgehalte dan weer omhoog.

Wanneer hij eindelijk slaapt, vraagt tutje mijn totale aandacht en kan ik niks doen. Tussendoor wanneer binkie wakker is, kan ik met geen mogelijkheid iets doen want hij wil alleen maar gedragen worden, al lopend, schommelend, wiegend (dit is gelukkig niet standaard zo, maar nu wel heel erg omdat hij niet lekker is). En daarnaast vraagt onze dochter ook al trekkend aan mijn arm of been aandacht.

Wanneer onze zoon eventjes alleen speelt, kruipt of aan de bank staat, is zijn grote zus er om zich overal mee te bemoeien. Meerdere keren heb ik haar al uitgelegd dat ik ‘de mama’ ben en dat zij niet hoeft te bemoederen. Soms trekt ze zijn arm zomaar weg en spring ik vol stress en doodsangsten naar hem toe om hem op te vangen want ja, hij is nou eenmaal nog niet zo stabiel.

Er gebeurt zo veel op zo’n dag, en toch ook eigenlijk niks. Je bent druk met politieagentje spelen, opletten, etc. Het huishouden staat stil maar de tijd loopt door. Het jongleren tussen het zijn van een eigen individu, moeder van een dochter, moeder van een zoon, partner, huisvrouw en werknemer vergt mij toch wel veel op een dag als deze.

En nogmaals, ik hoop toch echt dat ik niet de enige hierin ben. Ik voel me soms zo ontdaan, machteloos, vermoeid. Maar ik zou ze voor geen goud willen missen. Ik weet zeker dat ik anders op deze tijd terug ga kijken dan dat ik me nu voel.

Want zeg nou zelf, deze (b)engeltjes daar smelt je hart toch van en kan je toch alleen maar van houden?