Sta op de foto, mama’s!

Het is het allermooiste vastgelegde beeld uit mijn jeugd. Een foto van haar en mij samen, mijn mama. Zij, daar de leeftijd die ik nu heb. En ik, de leeftijd die mijn oudste dochter nu heeft. Ze houdt me stevig vast, haar kin over mijn gezichtje heen gebogen, alsof ze me wil beschermen tegen alles dat in mijn leven nog zal gaan gebeuren. Haar ogen zijn gesloten en haar mond laat een kleine glimlach zien. De adem die ze langzaam uitblaast en haar handen die me op dat moment net iets steviger vasthouden, zijn bijna voelbaar.

Een foto die er nooit was geweest als ze er zelf een selfie van had geprobeerd te maken. Een moment dat nooit was vastgelegd als mijn vader het fototoestel niet had gepakt.

Lieve mama’s,

Waarschijnlijk staan jullie telefoons vol met duizenden foto’s van jullie kinderen. Van jullie mannen met de kinderen, de foto’s die jullie in de weekenden van ze maken.

Ik weet dat we soms onzeker zijn. Over hoe de zwangerschappen ons lichaam hebben veranderd, over hoe het slaapgebrek soms zichtbaar haar sporen in onze gezichten nalaat. En dat we dus sneller geneigd zijn om zelf een foto te maken van een ander. Om onszelf weg te cijferen en te denken “ik neem hem wel”. En als er dan een keer een foto genomen wordt, zijn we blij dat er 3 of 4 tussen zitten waarvan we vervolgens de beste kunnen kiezen.

Het zijn de dagelijkse, kleine momenten

Het zijn de dagelijkse routine dingen die onze dagen soms zo lang en zwaar maken. Die ons leven soms zo opslokken, maar het tegelijk zo mooi en rijk maken. De momenten die voor de kinderen zo belangrijk zijn. En waar we, ondanks hoe heftig het soms voelt, zo van genieten. De momenten waar we later aan herinnerd willen worden.

Het beeld van de ochtend hectiek, wanneer we er ’s ochtends alles aan doen om de kindjes op tijd klaar te maken voor hun ochtendslaapje of om de deur uit te gaan. De kleinste op de heup, terwijl we oudste met onze andere hand helpen haar of zijn schoenen aan te trekken.

Wanneer we ’s avonds de dag doornemen met onze oudste en we ondertussen de kleinste niet uit het oog verliezen en hem of haar liefkozend heen en weer wiegen terwijl we met een snijplank voor ons op tafel de tomaten voor het eten snijden.

Het beeld van de avondspits, wanneer we de kindjes in bad doen na een lange dag. Wanneer we het zoveelste boekje aan ze voorlezen omdat ze er alles aan doen nog wat meer tijd te rekken met ons. Wanneer we hun voorhoofdjes kussen, en ze over hun nog kleine bolletjes aaien en ons vol liefde voorover bukken om ze de zoveelste kus te geven. Met de zachtheid en passie waarmee alleen wij dat kunnen. Hun mama’s.

Sta op de foto. Zorg dat ze gemaakt worden. Zodat onze kindjes kunnen zien hoe prachtig we waren. Hoeveel we van ze hielden en houden.

Ook al hebben we onze trainingsbroek nog aan, zit ons haar rommelig met een knot op ons hoofd en dragen we geen make up.

Je hoeft er niet mooi op te staan. Voor je kinderen ben je de allermooiste ter wereld.

Gewoon, omdat je hun moeder bent.