Sub-tropische jaren

De jaren waarin jouw kind of kinderen klein zijn, worden in de volksmond ook wel tropenjaren genoemd. Het zijn jaren waarin ouders weinig slaap krijgen, weinig tijd met hun partner, en weinig tijd voor zichzelf. Kortom, deze jaren staan in het teken van kinderen en hun behoeften en jouw eigen behoeften komen ergens onderaan de lijst. Het is hard werken, soms keihard werken, en dan moet je vaak ook nog je relatie, je werk en je sociale leven op peil zien te houden. Succes!

Dat dit niet zo makkelijk is, blijkt uit het aantal scheidingen onder jonge ouders. Een bekende psychologe zei; “eigenlijk moeten ouders niet uit elkaar gaan voor de jongste 4 is. Dan zijn de tropische jaren redelijk voorbij en komt er vaak weer tijd en ruimte om aan je relatie en sociale contacten te werken.”

Vijf jaar geleden deed ik mee aan een cursus en een van de andere deelnemers was een moeder van drie kinderen in de leeftijd van 2, 4 en 6 jaar oud. Onze oudste was toen 5 maanden en ik weet nog dat ik dacht: “wow, die moet het zwaar hebben zeg!” En dat was ook zo toen ik met haar aan de praat raakte: een ontzettend leuke vrouw maar chronisch uitgeput. En nu, 5 jaar later, zit ik ook in die fase. Onze jongste zoon wordt volgende week 2 jaar en dan zijn de jongens dus 2,4 en 6 jaar

Dus ik zit er middenin volgens Wikipedia: de tropen jaren. Maar gek genoeg kan ik mij niet zo goed vinden in de omschrijving van die term. Ik heb genoeg tijd voor mijn man, mijn vrienden en zelfs op regelmatige basis nog voor mijzelf. Ik vind ook niet dat ik er constant afgepeigerd uitzie (correct me if I a wrong). Ik noem het liever sub-tropische jaren. Tuurlijk, het is geen kattenpis. Kinderen opvoeden en daarnaast nog een leven leiden; 24 uur zijn te weinig in 1 dag. Maar zoals dat gaat met heel veel dingen in het leven; het is een geleidelijk proces. Je hebt niet van het ene op het andere moment 3 rondrennende kinderen om je heen. Nee, het begint er meestal met een. Dat kleine wondertje die jouw moederhart voor het eerst opent. Wat een magie maar met die liefde komt ook een verantwoordelijkheid. Geleidelijk aan groei je daarin en leer jij je kindje kennen. En na een tijdje ontstaat bij veel ouders de wens voor een tweede en als die dan komt; weer schakelen.

Happy Mom Caroline en ik zeiden tegen elkaar toen onze tweede kindjes waren geboren : “Oh 1 kind is geen, 2 is echt andere koek.”  Nog meer liefde en nog meer verantwoordelijkheid maar je groeit erin. En toen wilden mijn man en ik graag nog een kindje als het ons gegeven was en voor al die mensen die zeggen dat je nummer 3 erbij doet; dat is ook niet helemaal waar! Want ook dat derde wondertje heeft zijn/haar behoeften en aandacht nodig en vanwege jouw schrijnende tekort aan handen ( want je hebt er maar 2) is het heel erg laveren. Want eerlijk is eerlijk, als de oudste op de pot zit te schreeuwen dat hij klaar is en jij niet wil dat de poep straks op de muren zit; ja dan moet de jongste wel wachten op de voeding tot jij die billen hebt afgeveegd! En dus wijst onderzoek uit dat derde kinderen vaak het makkelijkst en geduldigst zijn!

Dat had ik precies hetzelfde met onze jongste! Easy peasy..gaf geen kik, altijd lachen, zingen, mama-mama, knuffelen. Echt heerlijk dat kleine prinsje nog als derde erbij. Ik geniet ook al 2 jaar volop van hem, met name op de donderdagen en vrijdagen als we de hele dag met z’n tweetjes zijn.

Misschien dat ik daarom ook sub-tropische jaren schrijf omdat het ook allemaal vrij makkelijk gaat. De jongens slapen goed, eten goed, ze zijn gelukkig; geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Tot 2 weken geleden…

Uit het niets besloot ons prinsje het ineens op een brullen te zetten midden in de nacht. Nee, geen droom huil, geen poepluier huil, geen “ik heb honger/dorst” huil, gewoon een keiharde “ik maak het hele huis wakker” huil. Na nacht 1, veel knuffelen en kussen, dacht ik nog dat dit eenmalig was; inmiddels weet ik wel beter.

En jeetje, dit was ik niet gewend. Ik kan op een hand tellen hoe vaak ik nachts heb moeten opstaan voor die mannetjes en ben dan ook absoluut geen kei in nachtelijke exercities. Ik heb altijd heel veel bewondering voor moeders die dit op regelmatige basis moeten doen; hoe dan? Maar goed; bloed chagrijnig werd ik er van. Inmiddels gaat het beter zonder daar verder iets specifieks voor gedaan te hebben dus het zal wel een fase zijn geweest maar de afgelopen twee weken waren wel degelijk tropenjaren!