Tederheid

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Claudia, lees hier haar bio.

Het is al laat, papa heeft een laatste liedje gezongen. Mijn kleine man ligt in zijn "grote-jongens-bed", maar hij heeft er duidelijk nog moeite mee om de dag los te laten. Hoognodig moet hij me alle gebeurtenissen van de dag nog een keer vertellen. En daarna in een zelfbedacht liedje verwerken. Ook de Cars-autos naast zijn bed mogen nog een keer over het kussen racen. Terwijl ik op mijn gebruikelijke plek op de grond naast het bed lig, dwalen mijn gedachten even af. Vaak als ik naast Stormy lig, ben ik zelf moe of nog gehaast van de dag, maar nu gaan mijn gedachten even terug naar hoe ik urenlang met een liefdevolle blik kon toekijken hoe mijn zoontje sliep. En ik vraag me af waar het gevoel dat ik toen had, gebleven is.

Deze zachte liefde, het warme gevoel in mijn hart - dat is tederheid. Het woordenboek geeft als een van de voorbeeldzinnen hoe je het woord kan gebruiken: "Elke moeder voelt tederheid voor haar pasgeboren kind." Dat vind ik nogal een grote zin en ik probeer eens na te gaan, hoe dat bij mij was.

Toen ik zwanger was, voelde ik zeker al een soort betrokkenheid bij mijn ronde buik. Ik hield al van het kleine leven dat erin groeide. Ik praatte ermee en gaf het zelfs een naam voor de buitenwereld, zodat ik mensen kon laten deelhebben aan de ontwikkeling van Stormy. Maar tederheid? Dat was er zeker nog niet.

Flashback naar onze eerste nacht alleen thuis met z'n drieën. We hebben na de geboorte nog 3 nachten in het ziekenhuis doorgebracht en waren gewend geraakt aan de hulp om ons heen. Nu moesten we het alleen zien te redden en Stormy wilde of kon niet slapen. Wij hebben gezongen, gewiegd, gedragen. Ik probeerde te voeden, maar ook dat lukte niet. Ik herinner me nog goed hoe ik in crisis-modus schoot: jij draagt, ik kolf. Met korte handelingsaanwijzingen voor mijn man, een hoofd dat continue een checklist doorliep en met handen die probeerden niet te trillen, is het ons gelukt om die eerste nacht vingervoeding te geven. Uiteindelijk konden wij Stormy kalmeren en zijn we alle drie in slaap gevallen, maar die nacht was ik verreweg van "het hebben van een zacht gevoel", zoals het woordenboek het ook omschrijft. Tederheid? Noem het maar “overlevingsdrang”.

De eerste blijk van tederheid kwam in mij op toen ik mijn kleine baby na een voeding in mijn armen hield: zijn kleine lichaam slap, zijn mondje nog pruilend in de houding van het drinken, zijn gezicht rustig en voldaan. Dit is de houding die ik voortaan liefdevol zijn "melk-coma" noemde en bijna elke keer dat hij zo op mij in slaap viel een foto met een liefdevolle "awwww" naar zijn vader of oma stuurde.

Fast forward twee jaar. Mijn kleine, knuffelige baby is gegroeid tot een avontuurlijke peuter. De dagelijkse momenten van de tederheid, de momenten van babygeur, van een warm babylichaam tegen je aan, zijn al een tijdje voorbij.

Maar deze ochtend word ik op een bijzondere manier verrast door mijn lieve mannetje: toen ik gedag wilde zeggen om naar werk te gaan, draaide hij zijn gezicht naar me toe en drukte met vochtige lippen een dikke kus op mijn mond. Dat hij daarna ook heel schattig “Dag, mama” zei, hoorde ik nauwelijks. Ik liep al met een grote glimlach en een warm gevoel in mijn buik naar de auto.

Fast forward nog eens anderhalf jaar. Stormy is groot geworden en ik heb dagelijks een heleboel gevoelens wanneer ik bij hem ben. Ik lach erom als hij iets grappigs zegt of doet, ik ben blij wanneer hij iets nieuws leert. Soms word ik boos, als onze plannen elkaar tegenspreken, of vind ik het vermoeiend om voor de vijfde keer “Cars” te kijken.

Wat ik soms mis, zijn de “melk-coma’s”, de momenten dat Stormy niet doorheeft dat ik vol liefde naar hem kijk. Het meest dichtbij komt nog, wanneer hij net in slapen is gevallen en ik even de tijd kan nemen om rustig naar hem te kijken. Dan lijkt hij nog zo op de kleine baby die ik toen in mijn armen heb gehouden, met een vredige en ontspannen gezichtsuitdrukking.

Zoom in op gisteravond. Ik lig op mijn gebruikelijke plek op de grond naast het bed en wacht erop dat mijn mannetje in slaap kan vallen. Tussendoor bied ik aan zijn hand vast te houden zoals we dat vroeger deden, maar mijn aanbod wordt afgewezen. Tenslotte is hij al zo groot, dat hij het niet meer nodig heeft om mama’s hand vast te houden. Langzaam worden de woorden minder en ook het woelen en draaien neemt af. Ik denk dat Stormy al in slaap is gevallen, maar hoor opeens zachtjes boven mijn hoofd: "Mama, handje". En mijn hart loopt over van tederheid.