Terug van wereldreis en moeder vriendschap in het park

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Karlijn, lees hier haar bio.

Nog steeds vraag ik me regelmatig af, hoe andere mama´s het afgelopen half jaar van het ´Corona tijdperk´ zijn doorgekomen. Wat deden jullie in deze tijd? Veranderde er veel voor jullie of viel dat wel mee? Wat waren jullie struggles of juist lichtpuntjes? Voor mij veranderde er eigenlijk vrij weinig. Wij kwamen namelijk net thuis van een wereldreis en daarom moesten wij sowieso weer even onze draai vinden. Het duurde wel wat langer voordat ik iedereen weer had gezien en we waren langer op onszelf aangewezen. En één van de dingen dat de afgelopen tijd juist speciaal maakte, was dat ik superleuke moeders ontmoette die ook thuis zijn bij hun kindje(s). Mama vriendschappen zijn 1 van mijn lichtpuntjes geworden.

Terug van wereldreis

Het is half februari 2020 als mijn man Stephen, onze kleine Phelim (toen nog 1 jaar) en ik thuiskomen van onze onvergetelijke wereldreis. Het was één groot avontuur. Op Schiphol worden de liefdevol opgewacht. Na vier maanden zijn we weer thuis op Nederlandse bodem. Mentaal zijn we opgeladen, fysiek zijn we uitgerust en fit (we hebben non-stop achter onze kleine boef aangerend) en onze harten zijn vervuld met al het moois dat we gezien en beleefd hebben. Ik weet het, ik heb na zo´n reis geen enkele reden om te klagen. Dus zeg ik zachtjes dat onze thuiskomst wel even omschakelen was. Tijdens de reis zagen we onze kleine man zich fysiek ontwikkelen, los lopen en leren klimmen, zijn zelfvertrouwen groeien en iedereen blij gedag zeggen. Hij bloeide en straalde. Net als wij. Dus onze kleine man was er niet bepaald van gediend dat hem zijn grote vrije wereld vol avontuur was ontnomen en het leven zich weer grotendeels op 1 plek en binnen afspeelde. De eerste dag dat we wakker worden in ons eigen huis voelt dan ook een beetje gek en onwennig. Het is ´ineens´ hartje winter voor ons, pikkedonker en koud, en het stormde flink. Rond 3.00 ´s ochtends zitten we al klaarwakker beneden, vanwege onze jetlag. En na een korte strijd om alle lagen winterkleding aan te trekken bij onze kleine man, lopen we rond 5.00 uur al in de wijk en in het park. Na een aantal dagen verschoof onze ochtendroutine gelukkig naar een iets acceptabeler tijd. Terwijl Phelim in het hondenuitlaatdeel in het park alle kanten uitrent, zie ik nog 1 moeder met haar zoontje, een baby in de draagzak onder haar winterjas en haar hond, wandelen. Of eigenlijk, zich net als ik door de wind heenslaan al rennend achter haar peuter aan die ook bijna wegwaait. Ik voel me ondanks het Nederlandse weer nog niet helemaal thuis maar voel me wel al een stuk beter nu ik op dit vroege tijdstip in de kou niet de enige ben die al buiten loopt. Nederland in een intelligente lockdown Toen Nederland half maart 2020 serieuze maatregelen nam en eigenlijk heel de wereld op slot ging in de strijd tegen het Corona virus, beseften wij ons des te meer hoeveel geluk wij gehad hebben dat we onze reis van A tot Z hebben kunnen volbrengen. Ondanks de bosbranden in Australië (wij waren deze net een paar weekjes vooruit), ondanks de overstromingen in Nieuw-Zeeland (wij hadden een Noordelijker eindpunt) en ondanks Corona. De tijd die na onze reis zou volgen noemden wij op voorhand al een soort ´tussenfase´ omdat we zouden doorverhuizen naar Amerika. Daar stonden wat regeldingen voor op de planning, die grotendeels niet meer doorgingen. Eenmaal een paar maanden in de lockdown werd duidelijk dat Amerika de grenzen dichthoudt en de verhuizing er voorlopig niet in zit. Stiekem vind ik het een gelukje dat het even uitgesteld wordt. Mijn beste vriendin is uitgerekend in november van haar eerste kindje en die bijzondere eerste fase waarin ik haar hopelijk tot steun kan zijn, wil ik heel graag meemaken. Na een tijdje in de lockdown, breidt ´onze bubbel´ zich weer wat uit maar voornamelijk ben ik alleen thuis met de kleine man terwijl Stephen volop aan het werk is. Ik heb voorafgaand aan onze reis mijn baan opgezegd en ben bezig mijn eigen bedrijf op te zetten. Dat ik daarin mijn eigen tempo kan bepalen, komt tijdens Corona goed uit en scheelt een hoop stress.

Moeder vriendschap Op een ochtend nog steeds in de winterse kou loop ik met Phelim weer buiten in het park en kom ik dezelfde moeder (Mirre) tegen als die ik in de eerste week van onze thuiskomst had gezien. We raken aan de praat en het klikte gelijk. Ze wonen op dat moment ongeveer 1,5 jaar in Nederland, nadat ze jarenlang in Mexico hebben gewoond. Onder haar jas zit haar kleine dochtertje Sara verstopt in de draagzak, zij ligt lekker te slapen terwijl zoonlief al heel goed kan kletsen en in bomen klimt (hij is 3 jaar). Phelim is ruim een jaar jonger dan Rafael en vindt hem maar wat interessant. En ik vind het ook fijn en gezellig dat ik vanaf minuut 1 openhartig kan zijn. Over dat onze kleine man van (toen) 1,5 jaar ´nog steeds´ niet doorslaapt bijvoorbeeld. Dat deed haar zoontje ook niet en door erover te praten met haar geeft het me nieuw perspectief, steun, herkenning en houvast. Vriendschappen zijn belangrijk voor mij. En sinds ik moeder ben ontdekte ik dat het ook heel fijn is om moeder-vriendschappen te hebben. Daarmee bedoel ik, net als met mijn vriendinnen die nog geen moeder zijn, een vriendschap waarbij je helemaal jezelf kunt zijn, elkaar niet veroordeelt, elkaar steunt en begrijpt. Ik denk terug aan een goede vriendin van mij die in de prille eerste weken van mijn moederschap, toen Phelim al veel huilde, met een draagdoek voor mijn deur stond. En toen ik snel daarna fan was van het dragen, mocht ik de draagzakken van mijn nicht uitproberen. Bij weer een andere vriendin vond ik veel herkenning en steun rondom het thema van (weinig) slapen. Dat is de soort hulp waar ik veel aan gehad heb in die kwetsbare begintijd van het moederschap. Hopelijk kan ik dit ook weer doorgeven aan mijn vriendinnnen die dit jaar moeder worden. Moeder-vriendschappen maken nu ook deel uit van mijn dagelijks leven. Zo spreek ik regelmatig af met Mirre en haar kindjes. Bijna altijd buiten in het park of bij één van ons in de tuin (vanwege Corona natuurlijk maar ook omdat we gewoon buiten mensen zijn). Onze jongens kennen elkaar inmiddels goed en voelen zich helemaal eigen met elkaar. Gedragen zich daardoor ook vaak als kleine boefjes. Het is zo leuk om te zien hoe enthousiast Phelim wordt als ik zeg dat we naar het park gaan om met kindje Raf (´kiendjie Waf´) en baby Sara (´baby Lala´) te spelen. Inmiddels is er een beetje een ritueeltje ontstaan. Meestal gaan de sandaaltjes zo snel mogelijk uit en rennen de jongens overal en nergens naartoe, daarna moet ik ze nog even achterna op het voetbalveld (terwijl Sara tot voor kort dan een slaapje deed in de draagzak). Dan vraagt Raf meestal ´wat wij hebben meegenomen om te eten´ en is het ´pauze´. Inmiddels sluiten er regelmatig andere kindjes en moeders bij ons aan. Door de afgelopen maanden heen, voeren we vele onafgemaakte gesprekken over van alles, maar meestal gaat het over het moederschap. Over onze bevallingen, het leven in Mexico, het leven tijdens Corona, doorkomende tandjes, de kinderopvang in Nederland, waar in onze buurt leuke scholen zitten, hoe de borstvoeding ging/gaat, hoe het slapen van de kindjes gaat, wat we verder nog doen met onze ´vrije tijd´.

Na een paar uur rennen, spelen, kletsen en wat eten gaan we met zwarte voeten en een blij hart weer naar huis. Omdat we heerlijk buiten zijn geweest met vriendjes en moeder vriendinnen. Omdat niet alleen de moeders of niet alleen de kindjes het leuk hebben gehad. Maar wij allemaal. En even voelt alsof het moederschap moeiteloos gaat en alleen maar gezelligheid brengt.