The body after pregnancy...

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Kimberley, lees hier haar bio.

Het is al een tijdje geleden dat ik een verhaal ingestuurd heb. Dit verhaal had ik al een hele poos klaar staan. Klaar om te versturen, maar ik durfde niet!

Met angst in mijn lijf zend ik het toch in. En zo zou het helemaal niet moeten zijn. Want zouden wij vrouwen elkaar niet moeten steunen, door dik en dun? Helaas leven we momenteel in een wereld waar iedereen iets te vinden heeft van een ander. En hebben we te maken met cyber pesten want ja, hoe veilig is het om vanachter je scherm van alles te zeggen over een ander. En tòch wil ik mijn verhaal en mijn diepe gevoel erachter delen.

Oh jawel, er zijn zo veel dingen op te merken aan je lichaam na je zwangerschap en bevalling. Zelfs zonder zwangerschap vind je wel wat van je lichaam, negatief en positief. En zo hebben anderen er ook een mening over. Meningen in overvloed soms. Hetgeen waar jij juist niet zo blij mee bent, zegt een ander juist heel mooi te vinden aan jou of andersom.

En zo ook, het lichaam na de zwangerschap.

Zoals velen mij elke keer zeggen mag ik niet klagen. Ik heb geen tijger velletje aan mijn zwangerschap over gehouden. Ik heb geen blubberbuikje, ik zit misschien alleen niet meer zo strak en fijn in mijn vel. De zwangerschapspondjes zijn er bij mij af gevlogen, maar niet geheel gewenst. Na mijn eerste zwangerschap verloor ik gewicht doordat ik 6 maanden borstvoeding gaf en na mijn tweede zwangerschap verloor ik gewicht door mijn te snel werkende schildklier, die ik helaas aan mijn zwangerschap overhield. Ik had mezelf al voorgenomen het dit keer niet zo ver te laten komen met afvallen, voor zover je dat zelf in de hand hebt. Met het geven van borstvoeding vlogen de kilo’s ervan af maar ik wilde helemaal niet zo veel afvallen. Alleen de verhalen om je heen maken het ergens toch wel onmogelijk. Want ja, ‘borstvoeding is het beste wat je je kind kan geven’. Zelfs Nutricia zegt het. En het zal ook zeker wel zo zijn maar bij mij hadden die woorden juist een negatieve lading. Want als borstvoeding het beste is voor je kind, dan mag ik zeker niet stoppen! Want ik gun mijn kind(eren) uiteraard alleen maar het beste!! Maar wat ik veel belangrijker vind is dat ik mijn kinderen een blije moeder gun, een moeder die goed in haar vel zit. Vergeet niet; je kind(eren) zien je het liefst gelukkig want dan is hij/zij ook gelukkig. En met dit in mijn achterhoofd werd het voor mij gemakkelijker om bij mijn tweede kindje geen borstvoeding te geven. Ten eerste omdat het een continu gevecht was met aan happen, loslaten, weer moeten aan happen en daarnaast ook nog te weinig voeding binnen krijgen en ten tweede omdat het stressvolle gevoel van wéér zo veel afvallen mij geen fijn gevoel gaf. Dus ja, deze “ontaarde” moeder koos door bovenstaande redenen niet voor het ‘beste’ voor haar kind. En als je dan voor jezelf kiest en geen borstvoeding geeft zodat je op een gezond gewicht kan blijven, laat je lichaam je in de steek…..En ben ik alsnog veel afgevallen door een te snel werkende schildklier.

Maar om even terug te komen op mijn after-pregnancy-body. Ik ga het gewoon benoemen. Ik vind mezelf te dun. Ik was altijd super tevreden met mijn lichaam. Kleine borsten (daar is nu helemaal niks meer van over) maar ze hangen niet. Brede heupen, volle billen en bovenbenen. Niks is meer wat het was en een beetje aankomen wil ook niet echt lukken. Ze zeggen afvallen is moeilijk maar ze vergeten dat aankomen ook niet makkelijk is. Daarnaast helpen de opmerkingen als ‘eet toch eens wat meer’ of ‘ik zou een moord doen voor jouw lijf” of ‘je mag van geluk spreken want ik ben een tientonner met een zebravelletje na het krijgen van mijn kinderen, ook niet. Ik eet alles wat los en vast zit en zou ook een moord doen voor jouw lijf, denk ik dan vaak als ik zulke opmerkingen hoor. Ik zit niet te wachten op zulke opmerkingen ook al zijn ze vaak goedbedoeld.

Overal hoor je mensen over afvallen en wanneer ik begin over aankomen dan krijg je al snel een antwoord in de zin van: ‘stel je niet aan, ik zou een moord doen voor jouw lichaam’. Het lijkt gewoon een taboe. Over willen aankomen mag je het niet hebben.

Eigenlijk zou ik hiermee, nog steeds met angst in mijn lijf, willen vragen of we alsjeblieft wat liever willen zijn voor een ander? Voor een ander zijn/haar gevoel en zijn/haar lichaam. Het is makkelijk om je te laten drijven door afgunst of negativiteit maar wat brengt het je nou eigenlijk echt? Degene die jij zo behandelt heeft er niks aan en zelf schiet je er ook niks mee op.

Hoe kom ik elke dag toch door? Niet al te vaak in de spiegel kijken, grapje! Nee, ik probeer niet te veel naar anderen te luisteren en positief te blijven want ik weet ergens heel goed dat ik eigenlijk niet mag klagen. Maar naast die wetenschap heb ik toch eigenlijk wel een ander ideaalbeeld in mijn hoofd van mijzelf.

Wat mij elke dag een goed gevoel geeft is dat mijn partner mij mooi vindt zoals ik ben. Ook al heb ik niet meer hetzelfde lichaam als toen we elkaar leerden kennen. Hij houdt van mij, een paar kilootjes minder (hopelijk in de toekomst meer), zonder make-up, in makkelijke kleding of in een leuk jurkje. Hij houdt van mij, de persoon binnen dit ‘lijf’! En de liefde die ik in de ogen van mijn partner en kinderen zie, dat is gewoonweg onbetaalbaar en op zulke momenten voel ik mij ‘de mooiste vrouw op aarde!’