The end of an era

Al een hele tijd loop ik er meerdere keren per dag omheen, maar beetje bij beetje verdwijnt hij ietsje verder uit het zicht. Van op het speelkleed, naast de stoel, bij de tipitent, steeds wat verder weg de hoek van de kamer in.

Vanuit daar aanschouwt hij ons dagelijks leven. Ziet de veel te vroege ochtenden die nooit na 6-en beginnen, de dierbare slappe lach aanvallen en de tranen. Van de kindjes en ook weleens van mij. Wanneer het soms te veel is. Wanneer de nachten te kort zijn, de dagen te lang en de heimwee naar vriendinnen en familie opspeelt.

Hij ziet hoe wij onze dagen maandenlang aan 1 stuk door binnen doorbrengen, wonend in een woestijnklimaat waarin het in de zomer boven de 40 graden is waardoor we niet naar buiten kunnen. Hoe we het speelgoed verslijten, op Peppa Pig en Kinderen voor Kinderen dansen, uren puzzels en torens maken en hoe mijn oudste dochter aan haar tafeltje met de uiterste concentratie de meest mooie tekeningen maakt.

Hoe we eindeloos treinen bouwen, boeken lezen, samen piano spelen, neptaarten en koekjes bakken in het kleine keukentje, hoe we uren kletsen en wanneer het tijdsverschil van 9 uur het toelaat, Facetimen met het thuisfront in Nederland.

Maar nu de wipper al maandenlang niet meer aangeraakt wordt en elk plekje in huis goed gebruikt kan worden met een overvloed aan speelgoed, wordt het misschien toch maar eens tijd hem op te ruimen…

Een onmisbaar meubelstuk

Het was een van de vele dingen die we kochten toen ik zwanger was van onze eerste

dochter. We twijfelden tussen een paar, maar het werd de lichtroze wipper van Baby Bjorn. Meteen werd hij volop gebruikt. Ze sliep er de eerste maanden elke dag in. Urenlang bracht ik door, zittend op de bank of in de stoel, met mijn voet wiebelend op de wipper. Mijn voet die ik er niet vanaf kon halen, hoe nodig ik ook moest plassen of wat moest eten, omdat ze dan meteen wakker werd.

De wipper, die ondanks de waarschuwingen op het label dat eraan hangt, zo vaak op tafel stond, zodat ze erbij was tijdens het eten. De wipper die altijd gezellig bij mij in de keuken stond, als ik kookte. Het werd een soort onmisbaar meubelstuk.

Met een tweede meisjes op komst, kwam de kleur weer goed van pas. En zo ging hij weer een ronde mee. Hij verhuisde van Rotterdam naar Antwerpen en bracht een jaar later 6 weken door in een container op zee vanuit de haven in Antwerpen naar Californië. En ook daar stond hij weer weken te wachten op haar komst. Net als alle kleertjes, de kinderwagen en de box zoals die twee jaar daarvoor.

Met het verschil tussen kindjes is er ook het verschil in situaties. En zo werd de wipper dit keer, bij mijn tweede dochter, niet gebruikt voor slaapjes. Vanwege haar reflux moest ze altijd rechtop en sliep daardoor eerst maandenlang in de draagzak en later in een speciale reflux stoel. Wel waren er weer de vele gezellige momenten tijdens het eten, het koken en het spelen waardoor ze dankzij de wipper er gezellig, rechtop – wat zo belangrijk was – bij kon zijn.

De tijd waar ik naar verlangde, is hier

En nu zijn we bijna een jaar verder. Kruipt ze rond, staat ze continu en beginnen de eerste stapjes zich voorzichtig te tonen. De wipper aanschouwt het geheel en ging van buitenspel langzaam naar de zijlijn. En nu van op het speelkleed, naast de stoel, bij de tipitent, van de hoek van de kamer naar het lege plekje in de kast.

Terwijl ik hem oppak, mijn vingers over de roze stof laat glijden waar vlekjes (die er niet meer uitgaan) van beide meisjes op te zien zijn, overvalt het me opeens. Er is weer een fase voorbij. Een fase waarin ze alleen nog maar kon liggen of kon draaien. Waarin ze nog zoveel kleiner en kwetsbaarder was.

Zo vaak heb ik de tijd willen vooruit spoelen. Toen de nachten, rechtop zittend met haar tegen me aan, me soms maar 2 uur slaap gunden. Toen de dagen waarin ik haar soms 10 uur per dag in de draagzak had, weken en maanden werden. Die eerste, warrige en zware periode waarin ik soms niet wist hoe ik in de veel te vroege ochtend, weer een lange dag moest beginnen.

En nu is die tijd waar ik soms naar verlangde hier. Ondanks dat de nachten nog steeds slecht zijn, ligt de draagzak in de kast bij de jassen, is de reflux helaas nog niet over, maar wordt er inmiddels meer gelachen dan gehuild.

En toch, glipt de tijd sneller dan ik wil uit mijn handen. Zo graag wilde ik haar vooruit spoelen. En zo graag wil ik de tijd tegelijkertijd vasthouden. Zodat ze allebei, mijn lieverdjes, zo klein blijven als nu. Hun zachte, warme, armpjes om me heen. Mijn oudste dochter die elke ochtend in me kruipt en mijn liefde volledig als een sponsje in zich opneemt. Mijn jongste dochter dragend op mijn heup, de plek waar haar beentjes zo perfect als een puzzel passend mijn lichaam omhelzen.

Waarom ik hem nu pas opruim? Vraag ik me af. Terwijl ik mijn ogen sluit komt het antwoord meteen vanuit mijn hart naar boven. Ik schrik er lichtelijk van, omdat ik me er nog niet van bewust was. Maar het klopt, het is zo.

Ik ben er weer.

Weer terugblikken

Negen maanden op en negen maanden af, hoor je vaak. Ik herinner me dat ik bij mijn oudste dochter na 10 maanden weer het gevoel had dat ik weer dieper kon ademen. Weer meer helder kon denken en voelen. Alsof de hormonen en de grote indruk die het moederschap op me maakte, meer met elkaar in balans raakten en in een rustiger vaarwater kwamen.

Met de wipper in mijn handen, staar ik naar buiten en neem ik de tijd dit besefmoment goed in me op te nemen. “Ze is 11 maanden”, fluister ik zachtjes tegen mezelf.

Het is alsof de waas die over de afgelopen tijd hing, de bevalling, de kraamtijd, en de zware maanden erna, gaat liggen. Waar ik er voorheen voor mijn gevoel nog “middenin” zat, kan ik weer terugblikken, weer analyseren en het van een afstandje zien. Ondanks dat ik nog steeds borstvoeding geef en de hormonen nog door mijn lichaam kruipen, voel ik wat ik twee jaar geleden ook voelde.

Ik ben weer terug. Het is tijd de afgelopen fase af te gaan sluiten.

Terwijl ik de kast opendoe en de wipper neerzet, slaak ik een diepe zucht. Another end of an era. In haar kamertje staren de te kleine kleertjes me aan en als ik terugkom in de zitkamer vallen mijn ogen op de box in de hoek. De box waar mijn oudste dochter nog weleens in lag, maar mijn jongste dochter omdat ze niet plat kon liggen, nooit. En toch, de ongebruikte box nu ook weg doen, dat gaat me te snel en te ver.

Misschien, als we de kerstboom neer gaan zetten en we ruimte nodig hebben, maakt hij plaats. Maar voor nu is de wipper opruimen voldoende. Zoals met alles in het moederschap en in de ontwikkeling van kindjes, gaat ook dit..

Stapje voor stapje.