Trots

Als je kinderen krijgt, realiseer je je eigenlijk wat het precies is om echt trots te zijn. Tenminste, zo ervaar ik dat. Trots als hij of zij de eerste stapjes zet, de eerste keer vast voedsel eet of ’s nachts doorslaapt. Trots als ze zindelijk worden, beginnen te praten, een mooie knutselwerkje maken, of alle ontelbare andere keren dat je hart verzwolgen wordt met een immens gevoel van trots. Dat hoort bij het ouder zijn. Dat kleine wezentje wat in je buik heeft gezeten, tegen je aan ligt of heeft gelegen en die jij wegwijs probeert te maken in deze wereld. Wat kun je als moeder, als ouder, dan ontzettend trots zijn als er een mijlpaal bereikt wordt of juist als er iets heel gewoons gebeurt.

Op alle 3 mijn mannetjes ben ik ongelofelijk trots. Trots op hun aanpassingsvermogen, het feit dat ze alledrie mama altijd hun nachtrust gunnen :) en hun van nature onbevangen, zachte manier van doen en laten. Maar vandaag ben ik extra trots op onze oudste zoon, Philip. Geboren in Amsterdam maar opgegroeid in het buitenland. Hij is 6,5 jaar maar spreekt vloeiend Engels, Nederlands, goed Iers en sprak als kleine jongen een mondje Duits. Onze oudste heeft veel gereisd in zijn leven, hij heeft op meerdere plekken gewoond en zich meer dan eens moeten aanpassen aan de omgeving.

En dat is niet altijd makkelijk. Maar vandaag kregen wij zijn rapport van de Nederlandse taal en cultuur school waar hij op zaterdag ochtend naartoe gaat: over naar groep 4. Daarnaast kregen wij afgelopen week zijn rapport van de Ierse school dat hij over is naar First Class. Ja, dan ben ik reuze trots. En niet op het feit dat hij het goed doet op beide scholen maar wel op het feit dat hij zijn best doet, zich aanpast, weinig klaagt over alles wat hij als kleine jongen al allemaal moet (namelijk 5 en een halve dag per week naar school) en dat allemaal omdat zijn ouders dat zo beslissen.

Ook hij mist zijn grootouders, ooms, tantes en andere lieve mensen in Nederland (als we bij mijn ouders wegrijden, vloeien er altijd traantjes) maar hij vindt het ook geweldig hier. Hij sport, speelt buiten met de kinderen uit de buurt, schrijft, knutselt en is dol op zijn broertjes; hij kan heerlijk kind zijn in een ander land dan zijn thuisland. Vanmorgen nog hoorde ik hem op de FaceTime praten met twee Ierse vrienden uit zijn klas en dan hoor ik hem welgemeend vragen hoe het met de ander gaat en even later een keiharde schaterlach. En dan knalt mijn hart uit elkaar van trots op dit ontzettend lieve mannetje.

Trots op wie hij is en wie hij aan het worden is. Want 6 jaar voelt zo oud maar het blijft gewoon nog een klein ventje die een foto van zijn moeder als kind bij zijn hoofdje legt als hij uit logeren is en haar mist ..