Mijn tweede zwangerschap

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Virginie, lees hier haar bio.

Dit is deel 3 van het verhaal van Virginie over haar kinderwens. Lees hier deel 2

Twee maanden na mijn eerste miskraam was ik weer zwanger. Het was heel anders tot stand gekomen dan de eerste keer. Dit keer had ik Google uitgespeeld met betrekking tot miskramen en zwanger worden en wist ik ongeveer alles wat er maar te weten viel. Waaronder het gegeven dat je het beste wel kon checken of er weer een ovulatie optrad na een miskraam. Met ovulatietesten ging ik aan de slag en ik hield in een appje nauwkeurig bij wat de testuitslag was en hoe ik me verder voelde. Toen in mijn tweede cyclus na de miskraam letterlijk alle signalen aanwezig waren; pijnlijke borsten, steekjes onderin mijn buik, nachtelijke opvliegers, dromen over zwanger zijn en de meest duidelijke; een uitblijvende menstruatie, deed ik een test. Het was een heel licht streepje maar ik wist door Google; een streepje is een streepje! Nog een beetje voorzichtig deed ik 2 dagen later nog een test. Ditmaal de duidelijke -en inmiddels enorm verdrietige- variant van Clearblue: zwanger /niet zwanger. Het. Was. Raak! Wat een gevoel! Wat een blijdschap, wat een spanning en wat was ik trots!

De dagen erna liep ik op wolken, niemand kon me iets maken en het gevoel van “ons geheimpje” was zo bijzonder. Ik downloadde meteen een app die de voortgang van je zwangerschap toont; een app die vertelt wat je wel en niet mag eten en drinken. Vervolgens hielde ik direct elke borrel af die georganiseerd werd met een of andere slappe smoes. Ook maakte ik een afspraak bij de verloskundige. Deze praktijk hadden we bewust gekozen omdat men er ‘heel persoonlijk’ zou zijn en met de vorige miskraam in ons achterhoofd was dat wel fijn. Pas twee en een halve week later kon ik terecht bij de verloskundige. De langste en meest slopende weken die ik tot dusverre had gekend.

Om die weken door te komen boekten mijn man en ik een vliegticket naar mijn ouders in Spanje om ze het nieuws te vertellen. Wat waren we trots en wat reageerden mijn ouders te gek. Mijn moeder zei nog: “nou lieverd, nu mag je nooit meer zeggen dat je bang bent om moeilijk zwanger te worden; dit is zo snel gegaan”. “Helemaal waar mam” beaamde ik vol trots en daarom liet ik ook al mijn angsten en onzekerheden los. Dit was inderdaad heel snel gegaan en ik voelde me goed, afgezien van het feit dat de spanning op mijn borsten iets minder was geworden... Maar kom op: positief blijven!

Na die paar dagen Spanje kwam de echo eindelijk dichtbij. Op vrijdag 22 december mochten we langskomen voor onze 8 weken echo. Ik verliet mijn werk met een onopgeruimd bureau, in de veronderstelling dat ik na de echo weer terug zou komen om alles op te ruimen voor de aankomende kerstvakantie. Vol spanning en blijdschap kwamen we binnen in de verloskundigenpraktijk maar 20 minuten later stonden we vol verbijstering, ongeloof en intens verdriet buiten. Niet alleen hadden we de meest verdrietige boodschap ontvangen; een missed abortion (de embryo of foetus in de baarmoeder leeft niet meer maar dit is door het ontbreken van symptomen niet duidelijk voor de moeder), ook was onze eerste ervaring met deze verloskundigenpraktijk verschrikkelijk. De woorden van de echoscopiste galmden nog na. Zonder blikken of blozen zei ze: “weet je zeker dat je 8 weken zwanger bent? Ik zie namelijk geen foetale delen”. Bij de woorden foetale delen ging het licht bij mij uit. Mijn man realiseerde het zich een paar seconden later maar ik kon hem niet aankijken. Ik had het weer verpest. Mijn lichaam had me zo voor de gek gehouden en ik op mijn beurt kennelijk mijn man. Ik kon alleen nog maar de echoscopiste vragen hoe het kon dat er nog geen miskraam was opgetreden. Zo koud als ze ons vertelde over de ‘foetale delen’, zo koud gaf ze aan dat het soms nodig is voor de hersenen om te “zien” dat het mis is voordat de nodige processen in werking worden gesteld om de miskraam op gang te brengen… Letterlijk 2 uur later begon het bloeden voorzichtig.

Onze kerst van 2017 werd zwart en onze plannen om de zwangerschap 2 dagen later met kerst aan de familie bekend te maken gingen linea recta de prullenbak in. Alles waar ik me op had verheugd verdween naar de achtergrond. De toekomst met ons kindje, dat op 08-08-2018 uitgerekend was, ging aan gruzelementen en ik kon mij alleen maar afvragen waarom ik als vrouw geboren was als ik datgene waarvoor ik geboren was, niet eens kon...