Op de valreep naar New York

“Ga ik dit echt doen?” vroeg ik me af, toen ik op het punt stond te boeken. Even staarde ik naar de vluchtgegevens voor me op het scherm. Mijn gedachten – die ik van tevoren zo goed overzag omdat ik alles tot in den treuren had afgewogen – schoten weer even alle kanten op. Ik wist dat ik zo snel mogelijk op die knop moest drukken, want “dan kon ik niet meer terug”.

En dus boekte ik. Vijf hele nachten. Zonder de kindjes. Met mijn lieve vriendin, naar New York.

De keren dat ik een nachtje weg was geweest, waren op één hand te tellen. Het waren er drie om precies te zijn, waarvan de laatste keer in oktober 2017. Drie nachtjes weg in ruim drie jaar tijd. Sinds de geboorte van mijn jongste dochter, was ik nog nooit langer dan een paar uur van haar vandaan geweest. Deze beslissing was dus van een ongelooflijke grootte. Zo lang weg. Zij zonder mij maar vooral ook; ik zonder hen. Mijn liefjes.

Naarmate mijn jongste dochter ouder werd, de borstvoeding na ruim 11 maanden plaats maakte voor kunstvoeding en de hormonen langzaam mijn lijf verlieten, ging de wereld weer een beetje meer voor me open. Alsof de natuur voor me bepaalde dat er weer iets meer ruimte kwam. Praktisch niet weliswaar, maar wel in mijn hoofd. Ik wist dat als ik het wilde doen, het in deze periode – waarin ze inmiddels 14 maanden was - moest gebeuren. En dus werd het plan van de plank gehaald. Samen met mijn vriendin - voor wie dit ook de eerste keer was dat ze echt voor meerdere nachten zonder haar kindjes zou zijn – vormden we het zo, dat het voor ons beiden goed zou voelen.

De reacties van mijn familie en vriendinnen op het nieuws dat ik naar New York ging, waren ontroerend. Mijn broer, die meteen mijn vriendinnetje een berichtje stuurde om haar te zeggen dat hij zo blij was dat ze dit met mij ging doen. Mijn man en ouders, die bijna nog gelukkiger waren met het plan dan ik zelf, omdat ze het me zo enorm gunden er even tussenuit te gaan. Mijn vriendinnetjes, die ondanks het feit dat we elkaar missen, zo enorm blij voor me waren dat ik – met een andere vriendin dan zij – dit ging doen. Al het enthousiasme van mijn lieve roedel – het handjevol mensen dat ik in mijn leven om me heen heb verzameld – sterkte me enorm in mijn beslissing om te gaan.

Verdwijnen in het hier en nu

De schema’s in zowel het Nederlands als het Engels (voor de oppas die kwam op de dagen dat mijn man moest werken) hingen al dagen van tevoren op de ijskast. Tientallen keren las ik ze, om zeker te weten dat ik echt niks vergeten was. De dag van vertrek kwam nu echt heel dichtbij en mijn liefjes werden nog meer dan ze al gewend zijn, ondergedompeld in liefde. Met een knoop in mijn maag liep ik die bewuste ochtend rond. Mijn oudste dochter had ik heel positief op mijn vertrek voorbereid en haar lieve reactie hielp me. Alsof ze me in haar eigen woorden wilde zeggen ‘Ga maar mama, we redden het wel. Je verdient het zo’. Ik gaf haar een hele dikke, intense knuffel, nam nog een keer het aftel “mama in New York” schema met haar door en pakte daarna haar kleine zusje stevig vast.

Met tranen in mijn ogen liep ik richting de auto. Daar ging ik. Op weg naar het vliegveld van Los Angeles. Mijn lieve vriendin zou ik in New York zien, de volgende dag. Ondanks dat ik een binnenlandse vlucht had, was ik namelijk heel lang onderweg. Ik vertrok thuis rond 7.30 uur, om mijn vlucht van 12.00 uur te kunnen halen. De vlucht duurde 6 uur dus zou ik rond 18.00 uur aankomen. In New York is het 3 uur later dan in Californië en dus zou ik New York tijd om 21.00 uur landen en pas tegen het eind van de avond in het hotel zijn. Eenmaal aangekomen op het vliegveld, bleek ik flinke vertraging te hebben en dus zou de reis nog langer duren.

Daar liep ik, met mijn rolkoffertje door de luchthaven. Een licht paniekerig gevoel bekroop me. Alsof ik simpelweg niet wist wat ik met deze vrijheid en ruimte aan moest. Het voelde onwerkelijk. Leeg. Ik moest mezelf dwingen in het hier en nu te zijn en bestelde wat te eten en te drinken. Ik ging zitten en opende mijn rugzak om er een tijdschrift uit te pakken. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatste een tijdschrift had open geslagen. Iets dat ik zo graag doe; lezen. Eindelijk kon het weer, maar ik las constant dezelfde zin. Nog een keer en nog een keer.

Pas in het vliegtuig, lukte het me om me te focussen op mezelf. Na een ontroerende documentaire te hebben gezien over een gezin met 2 gehandicapte kinderen, koos ik er bewust voor om even geen zware ‘ouderschap emoties’ te voelen en zette videoclips uit de jaren 90 en 2000 aan. Tijdens “Crossroads” van Bone Thugs-n-Harmony deed ik mijn ogen dicht en ging er onbewust een knop om. Met een telefoon op vliegtuigmodus en geen enkele informatie van het thuisfront, lukte het me om in het hier en nu te verdwijnen. Hoog, tussen de wolken, met een hoofd dat heel eventjes – zonder mijn veeleisende liefjes 24 uur om me heen – leeg was.

Het jeugdsentiment bracht me terug in de tijd waarin ik nog zorgeloos was. Waarin “alles kon” en ik kon gaan en staan waar ik wilde. Waarin verantwoordelijkheden zich alleen beperkten tot mezelf en mijn eigen keuzes. Het voelt als een leven geleden. Het tijdperk voordat ik moeder werd. Mijn identiteit van toen, die soms zo lastig hand in hand gaat met mijn identiteit van nu, kwam weer naar boven. Het voelde onwerkelijk en raar maar tegelijk heel vertrouwd. Alsof ik in de spiegel keek, mijn oude ik zag staan en ik naar haar glimlachte; “Wat fijn om je weer te zien”.

Gedragen door haar, onze liefde en de stad

Eenmaal aangekomen in Manhattan, vulde mijn hart zich met kriebels en liefde. Daar stond ik, met mijn koffertje op Times Square. Het was mijn vijfde keer in New York maar ik voelde me bevoorrechter dan ooit om er te mogen zijn. De nacht waar ik weken van tevoren zoveel aan had gedacht en me zoveel voorstellingen van had gemaakt, was daar. Ik deed echter amper een oog dicht. Te veel gedachten, een vreemd bed en een andere omgeving zorgden voor spanning. Het slechte slapen hebben mijn meisjes helaas niet van een vreemde.

Wat was ik intens gelukkig toen ik de gordijnen de volgende dag open deed en de hoge gebouwen in de volle zon zag stralen. Nog even en mijn vriendin zou er zijn. Met een lekkere spanning in mijn lichaam bracht ik die uren door. Ik ontbeet in een van mijn lievelingstentjes en wandelde wat rond. De geluiden van de stad, de taxi’s en de drukte gaven me het heerlijke gevoel van vrijheid.

Zenuwachtig stond ik voor het hotel heen en weer te wiebelen tot ik haar taxi aan zag komen rijden. Daar was ze. We waren herenigd. Met de euforie van een klein kind huppelde ik met haar aan mijn zijde de dagen door. Van tevoren hadden we een lijst gemaakt met onderwerpen die we uitgebreid moesten bespreken en we hebben hiervoor ieder uur benut. Er is gelachen, gehuild, geanalyseerd, geadviseerd, teruggekeken en vooruitgeblikt en ongelooflijk lekker – en veel – gegeten en gedronken.

Het afscheid, op dezelfde plek voor het hotel waar we ook herenigd werden, was verdrietig. Met tranen zat ik in de metro terug naar het vliegveld. Laat in de avond was het, toen ik thuis kwam. Alsof ze het roken, mijn liefjes, werden ze allebei een half uur later wakker. Hun warme, zachte en slappe lijfjes krulden om me heen. “Hi liefjes, mama is er weer” fluisterde ik.

Een dag later, nam Corona het wereldnieuws over en besloot Trump de grens dicht te gooien vanuit Europa. Als we een weekend later hadden geboekt, was het niet doorgegaan. Op de valreep naar New York. Het maakte het dankbare gevoel, dat we dit samen mochten mee maken, nog groter. Alsof het zo had moeten zijn.

We zijn inmiddels twee maanden verder en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ons weekend denk. Het gaf me precies de energie en inzichten die ik nodig had en het heeft mijn hart op zoveel manieren verwarmd en gesterkt dat ik er – ook al lijkt het alweer zo lang geleden en zo ver weg – nog elke dag kracht door voel.

Ik voelde me gedragen daar, door haar, onze liefde en de stad. Het tilde me weer even op, naar waar ik juist op dat moment moest zijn.