Wat een genot

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Mandy, lees hier haar bio.

Onze kleine, grote vriend ligt in bed. Eindelijk. Met dit warme weer - en eigenlijk valt het nog wel mee - is het een strijd om hem in bed te krijgen. In eerste instantie in een rompertje en een tshirtje en dan in de slaapzak. Huilen. Ik voel in zijn nekje en de zweetdruppeltjes lopen tussen mijn vingers door. Heel leuk, die verbouwing twee jaar geleden van onze toko, maar de warmte blijft goed hangen. Tshirtje uit. Rompertje aan. Ik maak de deur dicht en kruip op de bank, nadat ik alle ramen en deuren open heb gezet. Ik voel een zweetdruppel over mijn rug naar beneden glijden en besluit zo maar even onder de douche te springen. Eerst even deze spannende film af kijken.

Terwijl de kruimels van de chips op mijn schoot verdwijnen, denk ik terug aan vanmiddag. Ik pak mijn camera erbij en bekijk de foto's die ik gemaakt heb. Ik zet ze op mijn telefoon, zodat ik er een paar door kan sturen naar opa's en oma's. Dan zie ik een foto. Van mezelf. Ik sta altijd al zo charmant op foto's. Van mezelf met de buikdrager. Aan beide kanten bungelen de beentjes van onze kleine, grote vriend. Mijn gezicht straalt van geluk. Als je me een jaar geleden gezegd had dat ik hier nu met een klein mannetje in het kleine, grote bed zou zitten, zou ik je voor gek verklaard hebben. Ik hoor het mijn huisarts nog zeggen. ''Mevrouw, als u nu stopt met anticonceptie, duurt het zeker drie maanden voor het uit uw lijf is''. Yeah right. Een maand later had ik een positieve test in mijn handen.

Ik slik en weet dat ik bof. Bof dat het allemaal zo snel gegaan is. Ik denk aan de verhalen van vrouwen die niet zo makkelijk zwanger kunnen worden. Vrouwen die allemaal spannende dingen moeten doen, om ervoor te zorgen dat ze het gevoel mogen ervaren wat ik momenteel ervaar. Ik merk dat het me triest maakt. Maar dan maken mijn gedachten weer een sprongetje. Dat onze kleine, grote vriend eigenwijs zou zijn, wist ik vanaf het begin. Het getrappel in mijn buik. Soms sta ik onder de douche, wrijf ik over mijn buik en besef ik dat ik het mis. Ik denk aan de mevrouw die afgelopen week vroeg of ik in een blijde verwachting was. 10 weken geleden ja. Het doet me beseffen dat ik wellicht wat Coronakilo's heb opgepikt en dat er nog resten van de zwangerschapsbuik zitten. Nog een moment dat ik besef dat ik het mis en bovenal snel weer aan sporten moet gaan denken. Zucht.

Mijn gedachten zinken steeds verder weg. Ik doe mijn ogen dicht en neem even de tijd voor een zelfreflectie momentje. Normaal vind ik dit lastig, maar ik merk dat ik er ergens wel behoefte aan heb. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik merk dat ik de laatste dagen wat rustiger ben dan afgelopen weken. Hoe het komt? Geen idee. Mijn gedachten zinken verder en denken terug aan de afgelopen 10 weken. De zwangerschap, de bevalling, de eerste fles, de eerst lach, het passeert allemaal de revue. En dan komt het besefmomentje. Ik geniet. Echt genieten doe ik pas sinds een paar dagen. Waar ik afgelopen weken geleefd werd door anderen of op de automatisch piloot stond, durf ik nu meer nee te zeggen. Ik trek mijn eigen (of mijn lief's) plan. Als ik ergens geen zin in heb, zeg ik het. Als ik het ergens niet eens mee ben, merk je het.

Toen ik mezelf afgelopen weken met momenten als een slechte moeder zag, omdat onze kleine, grote vriend bleef huilen of wanneer ik op internet dingen las die ik niet doe of deed, raakte ik in paniek. Inmiddels is dat veranderd en zie ik heel goed wat onze kleine, grote vriend nodig heeft en gaan we steeds een stapje verder. Ook geniet ik van onze kleine, grote vriend. Het klinkt misschien heel stom, maar hij kan steeds meer. Hij maakt steeds meer contact en dat doet me goed. Mijn ogen gaan open en ik mis de helft van de film. Maar ik heb wel een groot besef moment.

Ik geniet.

Reminder aan mezelf: “Geniet Mandy, want voor je het weet is het voorbij, hebben ze hun eerste scooter en heb je last van een lege nest syndroom”.