Weer genieten van de kleine dingen

Dit verhaal is geschreven door Happy Mom Angeline, lees hier haar bio.

Ik wist al vroeg dat ik moeder wilde worden. Toch ben ik blij dat ik daar niet al te vroeg mee ben begonnen. Voordat ik de thuiszorg startte, heb ik ruim 6 jaar als kraamverzorgende gewerkt. Wat een mooi beroep is dat! Het gekeutel met die baby’s en het verzorgen. Heerlijk vond ik dat. Maar ook heel lekker dat ik nog niet die slapeloze nachten had. Op een gegeven moment ging het toch kriebelen en toen op onze huwelijksreis mijn man zei: "Zullen we er maar voor gaan?" Dacht ik: “Jaaaa!”

We hebben het geluk gehad dat we in beide gevallen vrij snel in verwachting waren. Zeker door mijn werk in de kraamzorg, wist ik dat dit zeker niet vanzelfsprekend is. De zwangerschappen vond ik heel bijzonder, het gevoel van zo'n mensje in je buik en die steeds dikker wordende buik... Ik voelde me trots en supervrouwelijk!

9 maanden lang overgeven

Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn en ook weer niet. Bij Isis was ik de eerste 3 maanden ontzettend misselijk en heb ik veel moeten overgeven. Dat ging gelukkig wel weer over en tegen het einde van de zwangerschap kwam het af en toe ineens opzetten. Dan moest ik rennen naar de wc, maar kon ik daarna gelukkig wel weer eten.

Bij Nena was het anders. Bij haar heb ik echt 9 maanden moeten overgeven. Het was zelfs zo erg dat ik met 8 weken zwangerschap in het ziekenhuis terecht kwam vanwege uitdroging (Hyperemesis Gravidarum). Vanaf 12 weken ben ik toen weer gaan werken en dit heb ik tot 30 weken volgehouden. Mijn laatste gezinnetje als hoogzwangere kraamverzorgende, was bij mijn zusje. Ik was bij de geboorte van mijn neefje en heb de hele kraamweek voor hen gezorgd. Zo ontzettend gaaf!

Beide bevallingen gingen helaas ook niet echt zoals ik had gehoopt. Ik ging voor een thuisbevalling. Maar zowel bij Isis als Nena, kreeg ik weeënstormen, onvoldoende ontsluiting eindigden beiden uiteindelijk in een sectio bevalling. Heel bijzonder is het dat ze bijna op dezelfde tijd zijn geboren: Isis om 16.34 uur en Nena om 16.38 uur. Ik had echt een déjà vu!

Paniekaanvallen en een leeg gevoel

De tijd ging verder en er gebeurde van alles in ons leven. Mijn schoonvader overleed nog voor mijn verlof van Nena voorbij was en ik veranderde van baan en begon aan de opleiding verpleegkunde. Ik ging maar door, tot zo'n 1.5 jaar geleden het echt niet meer ging. Ik had paniekaanvallen, nergens meer zin en voelde mij leeg. Ik had weinig tot geen geduld voor de kinderen en was constant moe.

Toen dacht ik: 'dit wil ik niet meer zo, ik moet hulp gaan zoeken.' Ik heb mijn man overstuur opgebeld - hij kwam direct naar huis - en de volgende ochtend de huisarts gesproken. Uit dit gesprek bleek dat ik een depressie had en er werd een psycholoog ingeschakeld. Dat bericht kwam hard aan, maar maakte ook een hoop duidelijk. Ook voor de mensen om me heen was het fijner om mij beter te kunnen begrijpen.

Ik heb heel veel gepraat met vooral mijn man en goede vriendinnen. Het hielp mij erover te praten en alles bespreekbaar te maken. Na een aantal sessies bij de psycholoog, merkte ik op dat zij niet veel meer voor mij kon betekenen en dat ik het verder zelfs moest doen. Nu, ruim 1.5 jaar later kan ik zeggen dat ik weer gelukkig ben en kan ik ook echt intens genieten van de kleine dingen!

Een mooi en gelukkig moment

Een heel mooi en gelukkig moment had ik laatst tijdens de zwemles van Isis. Sinds de zomervakantie is ze op de een of andere manier heel angstig geworden voor het maken van een koprol vanaf de kant. In de auto naar de les toe, begint ze al te huilen en geeft ze aan buikpijn te hebben. Ik heb het een aantal weken aangekeken, gesprekken met de zwemjuf gehad en met Isis zelf. Maar het blijft zo, ze doet het niet. Ik was er klaar mee en ik besloot, zonder dat Isis het wist, voor de aanvang van de les weer met de juf te praten. Ik vertelde dat ik me zorgen maakte om Isis, en dat ik bang was dat ze door die ene koprol straks helemaal geen zin meer heeft om te zwemmen en dat ik dit wil voorkomen.

Pushen helpt Isis (in dit geval) niet en ik gaf aan dat ik dacht dat het beter is als we het gewoon even laten rusten. Ik zou met haar gaan oefenen en het komt best goed, dat wist en weet ik zeker. De les ging goed. Isis genoot van het zwemmen en ik zag geen angst. Terug in de auto naar huis zat Isis naast me. Ze zei niets, maar legde haar hand op mijn hand en keep er zachtjes in. Ik keek opzij en ze lachtte. Ik wist genoeg. Ik had het goed gedaan.

Als er iets is wat ik mijn kinderen wil meegeven is dat ze vertrouwen moeten hebben in wat ze doen en dat wij als ouders 100% achter hen staan.

Dit was zo'n geluksmoment. Eentje die ik voor altijd in mijn hart bewaar. Hier doe ik het voor!