Ze wil je steun, niet je advies

Het zijn de vragen die ervoor zorgen.

Slaapt je baby al door?

Je voedt haar toch niet in slaap he?

Laat je wel genoeg tijd tussen alle voedingen zodat je snel een ritme hebt?

Het zijn de adviezen die vaak ongevraagd, tegen je aan worden gehangen.

De drie R’en, zijn het aller belangrijkste!

Je moet haar wel inbakeren hoor! Anders slaat ze zichzelf wakker.

Het zijn de opmerkingen, die je weg lacht maar aan je knagen.

Ze manipuleert je nu al met een paar weken oud!

Mijn intuïtie werd bekritiseerd

Ik zal het nooit vergeten. Het moment dat onze huishoudster, die om de week op vrijdagochtend kwam, me aankeek en zei “Je houdt haar echt de hele tijd vast, dat is helemaal niet goed voor haar, daar wordt ze veel te afhankelijk van..”.

Het was februari 2017. Ik was net drie weken moeder. De nachten waren zo warrig dat ik geen idee meer had van tijd. Mijn lichaam deed nog steeds pijn van de bevalling en mijn gedachten en gevoelens schoten continu alle kanten op, ongecontroleerd. Ik voelde me eenzaam en gelukkig tegelijkertijd.

Ik wilde mijn dochter de hele tijd bij me hebben. Als ik haar weg legde ging ze enorm huilen en het enige waar ik op durfde te vertrouwen was dat gevoel dat zo overduidelijk tegen me zei “pak haar maar weer op, ze heeft je nodig”.

En toen was daar de huishoudster die uit het niets die woorden uit haar mond rolde. Ik verstijfde en de tranen die in mijn ogen schoten, begonnen te prikken. Ik wilde ze niet over mijn wangen laten rollen en dus ademde ik diep in en slikte ik ze weg. Ik gaf haar een glimlach, mompelde iets van “nee, je hebt gelijk”, en ik verdween naar de slaapkamer. Huilend zat ik op bed met mijn dochter aan mijn borst. Nog nooit in mijn leven had ik me zo onzeker gevoeld als in de afgelopen weken waarin ik moeder was geworden. En nu werd het enige waar ik voor mijn gevoel op kon vertrouwen, mijn intuïtie, bekritiseerd.

Daarna heb ik haar nooit meer gezien. Ik zorgde ervoor dat ik weg was als ze kwam. Al regende het, dan ging ik alsnog uren wandelen, winkel in, winkel uit, als ik maar niet thuis hoefde te zijn. De mening van iemand die heel ver van me afstond, had te veel invloed op me. Misschien had ze wel gelijk. Misschien deed ik het wel verkeerd. Misschien was het ook abnormaal dat mijn dochter met een paar weken oud alleen bij mij sliep en niet in haar bedje.

Vertrouwen op je gevoel en kracht

Ik was veel te wankel en te onzeker om in te zien dat het niks uitmaakte wat zij ervan vond. Dat ik sowieso het juiste deed, omdat ik mijn gevoel volgde. Ik was te instabiel om in mijn kracht te kunnen staan. Het waren deze opmerkingen die de onzekerheid die er toch wel was, versterkte. Het waren de momenten waarop het eenzaam voelde. De kraamweken, de transitie van moeder worden. Het onbekende, al het nieuwe, alle honderden manieren die er waren om dingen aan te pakken.

Als ik kijk naar foto’s van mezelf uit die eerste warrige periode, wil ik haar vasthouden en haar vertellen dat het ze het goed doet en dat het goed komt. Dat ze zich niks moet aantrekken van adviezen van anderen maar volledig moet varen op alles dat haar intuitie en haar hart haar zegt. Ik weet dat ze me niet zou geloven. Maar het zou haar goed doen, voor even.

Hoe meer ervaren ik inmiddels ben met twee dochters en dus twee zwangerschappen, twee bevallingen en twee kraamtijden, hoe meer ik in zie hoe onnodig al deze vragen en adviezen zijn. Het maakt dat ze, de nieuwe mama, gaat twijfelen aan haar eigen inzichten en zelfs aan haar eigen intuïtie. Al deze negatieve gevoelens die een jonge moeder ervan krijgt, geven negatieve energie, het allerlaatste dat ze nodig heeft in de nieuwe rol die ze zich probeert eigen te maken. En hoe zeer ik ook geloof en weet dat ze grotendeels gezegd worden vanuit liefde en uit de drang om te helpen, dat neemt het effect op de jonge moeder niet weg. Het resultaat is hetzelfde.

De moeder in haar is geboren

Er wordt vooral nadruk gelegd op hoe je het als moeder allemaal moet doen en vooral ook hoe je het niet zou moeten doen. Je moet er vooral voor zorgen dat je zo snel mogelijk weer je oude zelf bent, je oude leven op pakt, want stel je eens voor dat je je zou verliezen in het moederschap. Het lijkt wel alsof in de laatste decennia de westerse maatschappij voornamelijk op deze manier haar licht over het moederschap laat schijnen. En dat de belangrijke kant van waar het echt om gaat, het vierde trimester, de mentale gezondheid van de moeder en de manier van helpen op een manier die nieuwe moeders echt nodig hebben, naar de achtergrond verdwijnt.

Juist horen dat het heel normaal is dat baby’s wakker worden ‘s nachts voor heel veel maanden achter elkaar en dat het niet raar is dat ze hun ouders nodig hebben bij het weer in slaap vallen. Dat het volkomen normaal is dat een baby niets liever wil dan huid op huid contact, dat het geknuffeld wil worden, het alleen maar bij jou wil zijn, de enige persoon die ze kennen. De geborgenheid die zij haar baby probeert te bieden, moet haar net zo goed worden geboden. Want niet alleen haar baby is geboren, maar de moeder in haar net zo. En ook zij mag gezien worden en zich geliefd voelen.

Ze wil niet worden veroordeeld of zich onzeker voelen. Dat laatste is ze toch wel. Er rust namelijk vanaf de allereerste seconde een enorme taak op haar schouders. Het groot brengen van haar baby. Ze doet haar best om uit haar bed te komen na de zoveelste gebroken nacht en probeert om de dag een minuut of twee te douchen. Ze heeft je steun nodig, niet je ongevraagde advies. Je schouderklopje, niet je ongezouten mening. Je glimlach, niet je schuine oog.

Hoe voel je je?

Als je hulp nodig hebt, hoe zou ik je dan kunnen helpen?

Ik zet een bad voor je aan, ik bestel eten voor je.

Je doet het geweldig. Je hebt kort geleden een kind gebaard. Je bent een heldin.

Alles komt goed.

Want in de jaren die voorbij zullen gaan zal ze zich misschien niet meer precies herinneren wat je precies zei, maar wel hoe ze zich er door voelde.

Zorg dat ze zich een goede moeder voelt, want voor haar kind is ze dat.

De allerbeste die er is.